Σηπτική δεξαμενή: ωραίο ακούγεται, μόνο που είναι η επιστημονική ονομασία του γνωστού σε όλους βόθρου. Εκεί που συλλέγονται τα λύματα μιας κατοικίας ή μιας επιχείρησης στην περίπτωση που δεν υπάρχει το απαραίτητο δίκτυο. Αυτό είναι επισήμως η πισίνα του Στέφανου Κασσελάκη. Δεν είναι δεξαμενή νερού, όπως μας είχε πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε δεξαμενή για ποδόλουτρα που έλεγαν στενοί συνεργάτες του.
Αυτό που όλοι είδαν από το βίντεο που πρωτοδημοσίευσε το «Πρώτο Θέμα» δεν είναι πισίνα. Είναι σηπτική δεξαμενή που συλλέγει λύματα, απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν άλλο χρώμα αφού έγινε… καλλωπισμός όπως επισήμως ενημερωθήκαμε. Οι δε ξαπλώστρες και το τραπέζι από την άλλη πλευρά είναι ενδεχομένως ντεκόρ.
Ωραία η πλάκα. Μόνο που μιλάμε για έναν αρχηγό κόμματος, ο οποίος μιλά για διαφάνεια, για τήρηση της νομιμότητας για, για, για, για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, κουνώντας παράλληλα το δάχτυλο προς όλους τους πολιτικούς αντιπάλους και προς όλους όσοι δεν συμφωνούν μαζί του.
Από κοντά και τα τρολ, επώνυμα και ανώνυμα, που έχουν πιάσει στασίδι στο πληκτρολόγιο και ρίχνουν κατά ριπάς. Ύμνοι για τον Στέφανο, κατάρες για όλους τους άλλους. Σε σημείο αισχρό πολλές φορές, τέτοιο που είναι ν’ απορείς για το μένος τους, ειδικά απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μένος που ένας τρίτος παρατηρητής θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι έχουν μαζί του προσωπικές διαφορές. Ίσως βέβαια και να έχουν. Εξαιτίας του χάθηκε η εξουσία το 2019, εξαιτίας του διαλύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνοντας στο 17,8% και πάλι εξαιτίας του δεν θα δουν εξουσία –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους– για πολύ καιρό ακόμη. Ό,τι και να κάνουν, ό,τι και να πουν ξέρουν πως δεν επηρεάζουν κανέναν. Μόνο τους φανατικούς οπαδούς ξεσηκώνουν, μόνο που αυτοί ούτως ή άλλως ως φανατικοί τον αρχηγό θα ακολουθήσουν. Τον εκάστοτε αρχηγό, όποιος κι αν είναι.
Έχουν ξεχάσει Αριστερά, ιδεολογίες και ό,τι άλλο υποστήριζαν μέχρι να φύγει ο Αλέξης Τσίπρα ηττημένος για πολλοστή φορά. Τώρα φωνάζουν ζήτω ο Στέφανος Κασσελάκης. Ό,τι πει ο νέος αρχηγός. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Μόνο που παλαιότερα πατούσαν πάνω σε ένα ιδεολογικό αφήγημα, τώρα ακολουθούν έναν ινφλουένσερ που μέρα νύχτα κραυγάζει μέσω Διαδικτύου και εξαπολύει «κατηγορώ» προς πάσα κατεύθυνση. Χωρίς να λέει τίποτα για την ταμπακιέρα.
Η σηπτική δεξαμενή είναι η αποθήκη των πυρομαχικών που χρησιμοποιούν στον πόλεμο λάσπης, και η… πηγή της τοξικότητας με την οποία επιδιώκουν να ποτίσουν την κοινωνία που τους έχει γυρίσει με εκκωφαντικό τρόπο την πλάτη.
Την ίδια στιγμή, η στήριξη που προσφέρεται επισήμως –πλέον– από τον ΣΥΡΙΖΑ και ανεπισήμως από όλα τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ενδεχομένως αντικείμενο μελέτης. Ο Νίκος Παππάς έγινε… θεός. Στο τέλος θα ξεχάσουν και τον Πολάκη, τον αψύ Κρητικό που ψηλός και αγέρωχος ήταν έτοιμος να θάψει τρία μέτρα κάτω από τη γη όσους ασκούσαν κριτική στο κόμμα.
Η «δρακογενιά» του Στέλιου Παππά, πατέρα του Νίκου Παππά, του ορίτζιναλ, φαίνεται πως βρήκε εκτός από νέο αρχηγό και νέο εκφραστή, που είναι και αυτός και Παππάς και Νίκος. Και είναι και τσαμπουκάς και τα λέει σύμφωνα με τους φανατικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ «έξω από τα δόντια». Έτσι αντιμετωπίζουν τις ύβρεις και τις απειλές. Έτσι αντιμετωπίζουν τις απειλές κατά των οικογενειών των αντιπάλων, των απέναντι, όσων αντιπροσωπεύουν το «αυτοί» στο παλαιό καλό δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα «ή αυτοί ή εμείς».
Για τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα όσοι επικρίνουν τον Νίκο Παππά τον ευρωβουλευτή είναι «πληρωμένα πιστόλια» που εκτελούν «δολοφονίες χαρακτήρων». Μάλιστα. Ευτυχώς υπάρχουν ηχητικά. Και όσοι τα άκουσαν μπορούν να διαμορφώσουν άποψη. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται είναι πλούσιο και θυμίζει κάτι άλλα παλικάρια που πέρασαν πρόσφατα, εν μέσω πολιτικής κρίσης, από την πολιτική σκηνή του τόπου.
Η «δρακογενιά» επανέρχεται. Και για όποιον δεν θυμάται ή δεν γνωρίζει, η δρακογενιά είναι το ποίημα που είχε γράψει ο Στέλιος Παππάς και το είχε αφιερώσει στον Αλέξη Τσίπρα και τα άλλα παιδιά. Ποίημα μικρό, αλλά… περιεκτικό:
«H Ανατολή που ροδίζει, / της γλυκιάς Πατρίδας τις πικρές ανάσες, / του Λαού μας καημούς κι ελπίδες / θερμαίνει. / Το ταξίδι μακρύ. / Το φορτίο βαρύ. / Κι σεις / Δρακογενιάς βλαστοί / Τιμονιέρηδες. / Και μεις / την τιμή και την περηφάνια των πατεράδων μας / μοναδική κι ανεξίτηλη κληρονομιά / κουβαλάμε. / Προορισμός “προόρισται” μοναδικός. / Η λευτεριά, η γνώση και το δίκιο».
Αυτά…
