Πενήντα μέρες άντεξαν όσοι επιχείρησαν να εργαλειοποιήσουν την τραγωδία των Τεμπών για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Αυτό είναι το συμπέρασμα των τελευταίων δημοσκοπήσεων που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η πολιτική αναμέτρηση δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά ένας μαραθώνιος που στο τέλος τον κερδίζει εκείνος που δεν ποντάρει σε συγκυρίες, αλλά αυτός που έχει στρατηγικό βάθος και επιχειρήματα.
Αυτό που συμβαίνει για άλλη μια φορά είναι το κυβερνών κόμμα, όχι μόνο να παραμένει πρώτο, σε όλες τις μετρήσεις και με διαφορά ασφαλείας από τον δεύτερο, αλλά να είναι και το μόνο κόμμα που ανακάμπτει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις σε αντίθεση με εκείνα που ποντάρουν σε θεωρίες συνωμοσίας, χαμένων βαγονιών, ξυλολίων, θάμνων και χαϊδεύοντας τους πάντες στα αιτήματά τους ποντάροντας στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και το κόμμα της Κωνσταντοπούλου, που έχει ανεβάσει σημαντικά στις μετρήσεις τα ποσοστά του, άρχισε και αυτό να πέφτει δημοσκοπικά, επιβεβαιώνοντας αυτούς που ισχυρίζονταν ότι δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο, επενδύοντας μόνο στην τοξικότητα και στους καβγάδες, ούτε λειτουργώντας σαν μονοπρόσωπη εταιρεία «ειδικού σκοπού».
Εντυπωσιακή είναι και η πτώση του ΠΑΣΟΚ, που δείχνει να πληρώνει την υιοθέτηση της γραμμής Ζωής και Βελόπουλου στην τραγωδία των Τεμπών. Ο Νίκος Ανδρουλάκης «παγιδεύτηκε», βρέθηκε τρίτος και δεν δείχνει για την ώρα την ικανότητα να μπορεί να βάλει και πάλι τις μηχανές μπροστά. Ούτε η επίδειξη δύναμης που επιχείρησε να κάνει με τη διαγραφή της Μπατζελή και οι... μπηχτές και οι διαρροές περί αποκλεισμού Δούκα ενίσχυσαν το προφίλ του σε τέτοιο βαθμό που θα τον έφερναν ξανά στα ποσοστά πέριξ του 18%, που είχε καταγράψει στο παρελθόν. Το μήνυμα που εκπέμπει η Χαριλάου Τρικούπη παραμένει θολό, το εσωκομματικό τοπίο μοιάζει με καζάνι που βράζει και εάν κάτι δεν αλλάξει δεν αποκλείεται η κρίση να μεγαλώσει.
ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, από την πλευρά τους, συνεχίζουν την επιχείρηση αντιγραφής της Πλεύσης Ελευθερίας, αλλά σε κάθε σχεδόν μέτρηση κυρίως η Νέα Αριστερά φαίνεται να πλέει χωρίς καμία ελπίδα προς τα... βράχια, καθώς τα ποσοστά της όχι μόνο δεν δείχνουν να δίνουν σφυγμό επιβίωσης, αλλά δεν αφήνουν περιθώρια για καμία ελπίδα επιβίωσης του κόμματος που δημιουργήθηκε από τους «λοχαγούς» του Τσίπρα.
Ακόμη και ο τελευταίος κρατά διακριτικές αποστάσεις από τα όσα συμβαίνουν, θεωρώντας ότι είναι «βαρίδια» στους σχεδιασμούς και στις επόμενες κινήσεις του. Αν και ακόμη και αυτές οι σκέψεις δείχνουν να μπλοκάρουν, καθώς η... επιστροφή της ΝΔ σε ποσοστά πέριξ του 30% δεν δίνουν εύκολα την ευκαιρία στον πρώην πρωθυπουργό να επανέλθει σε κεντρικό ρόλο στο παιχνίδι. Από την άλλη, η κατρακύλα χωρίς τέλος σε ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-Νέα Αριστερά και η πολυδιάσπαση στον χώρο αποτελούν πειρασμό διαρκείας για τον Αλέξη Τσίπρα, που φαίνεται να παίζει... καθυστερήσεις, καθώς ούτε στο εσωτερικό των κομμάτων το σκηνικό είναι τέτοιο που μια εμφάνισή του θα απορροφούσε όλους τους κραδασμούς.
Τέλος, το κόμμα Βελόπουλου μπορεί αρχικά να έδειξε ότι μπορεί να σταθεροποιηθεί σε διψήφιο και παραπάνω ποσοστό διεκδικώντας την πατρότητα των θεωριών που έχουν ακουστεί όλον αυτόν τον καιρό. Ωστόσο, δεν φαίνεται ούτε αυτό να αντέχει στον χρόνο έχοντας κόστος δημοσκοπικό από τα όσα αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν οι ισχυρισμοί πάνω στους οποίους δομήθηκε η εργαλειοποίηση της τραγωδίας.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η ΝΔ έχει την πολυτέλεια να χαλαρώσει, ιδιαίτερα όταν απέναντί της έχει κόμματα και μηχανισμούς που ποντάρουν στα Τέμπη, γιατί είναι το μόνο που έκανε ζημιά στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και εκτός της πολυθεματικής ατζέντας έχει σημασία να μην αφήσει ξανά η κυβέρνηση το θέμα των Τεμπών στην τύχη του. Να πάρει δηλαδή αποφάσεις που θα δείχνουν ενσυναίσθηση και να μην αφήνουν ούτε ένα περιθώριο στις θεωρίες «συγκάλυψης» που την τραυμάτισαν.
Η νέα στρατηγική του Μαξίμου, που γεμίζει τις «πολιτικές δεξαμενές» της ΝΔ, δείχνουν ότι το βελάκι μπορεί να κατευθυνθεί και πάλι προς τα πάνω, αρκεί να αποφευχθούν λάθη και παραλείψεις. Οι ψηφοφόροι δείχνουν ότι περιμένουν από τη ΝΔ έργα, γι’ αυτό ακόμη και αυτοί που για κάποιον λόγο αποστασιοποιήθηκαν άρχισαν και πάλι να βλέπουν προς την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος.
