Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται να ζητάει τα πρακτικά του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου. Της επομένης δηλαδή του δημοψηφίσματος, το «Όχι» του οποίου ο ίδιος μετέτρεψε σε «Ναι». Σήμερα είναι μια ακόμη μαύρη επέτειος για τη χώρα, αν και αυτή που κέρδισε την πρώτη… θέση είναι η ημέρα –ή μάλλον η νύχτα– που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προχωρήσει στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Οι τράπεζες είχαν ήδη κλείσει μια εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα και οι πολίτες έτρεχαν στα ΑΤΜ να βγάλουν τα 60 ευρώ που είχαν τη δυνατότητα. Η χώρα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Ή μάλλον με το ένα πόδι στον γκρεμό ήδη, και ο Αλέξης Τσίπρας καλούσε τους πολίτες να ψηφίσουν «Όχι» για να αρχίσουν να χτυπούν τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές.
Αυτές που τράβηξαν την πρίζα και που αν δεν υπήρχαν η ΝΔ και το τότε ΠΑΣΟΚ και κυρίως ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, δεν θα είχε μπει σε λειτουργία η… γεννήτρια για να διατηρηθεί έστω και σε κατάσταση κώματος ο ασθενής που βρέθηκε να έχει ως… γιατρούς τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Παύλο Πολάκη αλλά και τον Σωκράτη Φάμελλο.
Και μπορεί κάποιοι να κλαίνε κάθε χρόνο ανήμερα της 5ης Ιουλίου, εντούτοις ήταν εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί που έκλαψαν μετά, αλλά και αυτοί που είχαν κλάψει νωρίτερα βλέποντας τις υποσχέσεις να χαρακτηρίζονται από τους ίδιους τους φέροντες το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ως… αυταπάτες.
«Πριν από 10 χρόνια, στο δημοψήφισμα, η Ελλάδα βρέθηκε να κοιτά την άβυσσο μπροστά σε ένα Grexit και το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος της επιθετικής διπλωματίας ήταν ένα τρίτο μνημόνιο με μεγαλύτερη απόκλιση από την ΕΕ», δήλωσε την Τετάρτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αυτή είναι η πραγματικότητα.
Μια άβυσσος που ουσιαστικά δημιουργήθηκε από αυτούς που θέλησαν να πάρουν την εξουσία δηλώνοντας πως θ’ αλλάξουν όχι μόνο τη χώρα αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη, έχοντας ήδη περπατήσει στους δρόμους της Γένοβα και σε εκείνους που οδηγούν στη Βουλή και στο Πολυτεχνείο, προτού αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το δημοψήφισμα ήταν το επιστέγασμα μιας εξάμηνης δημιουργικής ασάφειας στην οικονομία και παντού. Η επαναστατική γυμναστική που επιχειρήθηκε να συνεχιστεί αλλά βρέθηκε μπροστά στην πραγματικότητα.
Η… δρακογενιά του Στέλιου Παππά, του πατέρα του Νίκου Παππά, που έγραψε και σχετικό ποίημα, τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Όχι, δεν ήταν ιδανικές οι συνθήκες. Δεν ήταν όμως ούτε για τους προηγούμενους που κατηγόρησαν ως προδότες, Νενέκους και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, στήνοντας κρεμάλες στην Πλατεία Συντάγματος.
Οδήγησαν τη χώρα σε πτώχευση κυνηγώντας ρούβλια στη Μόσχα και πετρέλαια στο Ιράν με επίσημες επισκέψεις και ανταλλαγές φιλοφρονήσεων με το καθεστώς που και σήμερα εμφανίζονται να υπερασπίζονται στη λογική ο εχθρός του εχθρού μου (κακιά Δύση), φίλος μου.
Αυτό που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος ήταν ό,τι πιο δραματικό έχει ζήσει η χώρα. Κάποιοι έχτισαν πολιτικές καριέρες στοχοποιώντας πολιτικούς αντιπάλους σε μια διαρκή δολοφονία χαρακτήρων. Οι «μενουμευρωπαίοι» όπως αποκαλούνταν οι υποστηρικτές του «Ναι» βρέθηκαν όχι απλώς δακτυλοδεικτούμενοι αλλά στην κυριολεξία κρεμασμένοι στα μανταλάκια.
Έχοντας πειστεί πολλοί ότι για την κατάσταση της χώρας φταίνε οι Ευρωπαίοι, το «Όχι» κυριάρχησε. Εντούτοις μετατράπηκε σε «Ναι» διότι, έστω και στο και πέντε, κυριάρχησε ο φόβος για την ηγετική –όχι όλη– ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Το τρίτο το χειρότερο
Και τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί ο Τσίπρας ζητάει τα πρακτικά. Μα για να υπάρξουν κάποιες αμφιβολίες για το τι έγινε, τι ειπώθηκε και ποια ήταν η δική του στάση. Διότι γνωρίζει πως αν υπάρχουν πρακτικά –λέγεται ότι μετά το πρώτο πεντάλεπτο οι πρακτικογράφοι πέρασαν έξω– και πάλι δεν θα δοθούν στη δημοσιότητα αφού η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένη να τηρεί τα προβλεπόμενα επί της διαδικασίας αυτής.
«Νομίζω ότι θα αποδεικνυόταν ότι ο κ. Τσίπρας εκείνη την ημέρα βρέθηκε σε μια πάρα πολύ δύσκολη θέση και αποδέχτηκε τις θέσεις της αντιπολίτευσης, ότι ήταν ένα αχρείαστο δημοψήφισμα που θα μας έβγαζε από την Ευρώπη και ήρθε η στιγμή να ομονοήσουμε για να μείνουμε στην Ευρώπη, κάνοντας αυτόν τον συμβιβασμό που ήταν αναγκαίος», δήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης, πρόεδρος του Ποταμιού εκείνη την περίοδο, που εκ της θέσεως αυτής βρέθηκε να συμμετέχει στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
Το να επιχειρεί κάποιος να ξαναγράψει την ιστορία έχει ξαναγίνει. Απλά η ιστορία δεν αλλάζει ό,τι και να κάνει κανείς. Σίγουρα δεν ξαναγράφεται με τον τρόπο που μπορεί να θέλει ο καθένας, ειδικά όταν υπάρχουν μαρτυρίες αλλά και ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας, η πραγματικότητα.
Ποια είναι αυτή; Ο Αλέξης Τσίπρας με τα σπαρμένα σε τέσσερα πέντε κόμματα σήμερα στελέχη του προκήρυξε και υλοποίησε ένα αχρείαστο δημοψήφισμα για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους. Έκλεισε τις τράπεζες, πάγωσε τα χρήματα των πολιτών και τους ποδοπάτησε κάθε περηφάνια.
Το σκίσιμο των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο, η σεισάχθεια, ο παράνομος και κατάπτυστος ΕΝΦΙΑ και άλλα πολλά ξεχάστηκαν. Μάλιστα η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ επί ΣΥΡΙΖΑ έγινε… πατριωτική πράξη και λίγο καιρό μετά το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβαινε σε κλούβες για να σταματήσει πλειστηριασμούς.
Το τρίτο μνημόνιο ήρθε ενάμιση μήνα μετά με δυσβάσταχτους φόρους αλλά και με πολλές ουρές που διέλυσαν τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσαν τις ευάλωτες ομάδες.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
