Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να ακούς τηλερεπόρτερς να αποκαλούν «κουκουλοφόρους» και «άγνωστους» όσους και όσες αυτό το χρονικό διάστημα δουλεύουν μεροκάματο για να κάνουν επεισόδια. Επίσης να ακούς ότι όλοι αυτοί «παρεισφρέουν» στις διαδηλώσεις με σκοπό να «αμαυρώσουν» τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Κατόπιν αυτών αρχίζουν τα σχόλια «ποιοι» είναι αυτοί που προκαλούν τις αστυνομικές δυνάμεις, προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι είναι «βαλτοί». Κάπως έτσι διαιωνίζεται ο μεταπολιτευτικός μύθος που στην ουσία δικαιολογεί τους «αδιευκρίνιστου ταυτότητος» ταραξίες σε βάρος των «κακών» αστυνομικών δυνάμεων.
Φαίνεται εν ολίγοις ότι για τα επεισόδια διαχρονικά δεν υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί, ενώ τα «παιδιά» που τα σπάνε στη καλύτερη περίπτωση είναι θύματα της αστυνομικής βίας και στη χειρότερη παρακρατικοί που δρουν κατόπιν άνωθεν εντολών για να διαλύουν τις συγκεντρώσεις.
Κατ’ αρχάς η ταυτότητα όλων αυτών είναι γνωστή, αλλά για γνωστούς λόγους- που πιθανόν να έχουν σχέση με το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς- πετάμε ένα… «γνωστοί- άγνωστοι» και κλείνει εκεί το θέμα. Λοιπόν τα άτομα αυτά ανήκουν στην έξω- έσω κοινοβουλευτική Αριστερά, ενώ τα τελευταία χρόνια επιδίδονται στην επαναστατική γυμναστική και οι ultras των οργανωμένων οπαδών. Κάντε μια βόλτα στα Εξάρχεια και θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι τα γραφεία- γιάφκες των συνδέσμων.
Πάμε παρακάτω: Δεν είναι «άγνωστοι». Είναι αριστεριστές και αντι-εξουσιαστές με συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα, και αυτό είναι σε γνώση όλων των κομμάτων που μετά από κάθε συγκέντρωση που καταλήγει σε «πόλεμο», επιρρίπτουν την ευθύνη στην Αστυνομία. Προφανώς υπάρχει εκλυτικό αίτιο για τις διαδηλώσεις, όπως υπάρχουν και κάποιοι που τρίβουν τα χέρια τους γιατί τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να θέσουν υπό την εποπτεία τους τη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλη αυτή η επιχείρηση ξεκίνησε με την εργαλειοποίηση ενός τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος και συνεχίζεται με την εργαλειοποίηση των διαδηλώσεων. Δυστυχώς είμαστε άξιοι της τύχης μας, την οποία κάθε 10 χρόνια τη κλωτσάμε γιατί δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι απολαμβάνουν ασυλίας τα κουλουβάχατα της ιστορίας, τα Εξάρχεια, οι οργανωμένοι οπαδοί, τα οργανωμένα συμφέροντα και πάνω απ’ όλα
οι ιδεοψυχαναγκασμοί μιας αριστεροκουλτούρας που θέλει πάση θυσία (μεταφορικά και κυριολεκτικά) να μας γυρίσει στο σύνθημα: «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα».
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τους συγγενείς και το πένθος τους. Η τραγωδία έχει αλλάξει πίστα. Εντός βουλής εργολαβία πήραν τη κατάσταση στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά, και ο «πνευματικός καθοδηγητής» τους Βελόπουλος. Εκτός βουλής οι αριστεριστές, οι αντί-εξουσιαστές και οι χουλιγκάνοι.
Τι θέλουν όλοι αυτοί; Να πέσει η κυβέρνηση. Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση; Τη δουλειά της με βάσει τη λαϊκή εντολή. Και κάτι επιπλέον: Αντί να αμύνεται, να δώσει στη δημοσιότητα όλα εκείνα τα στοιχεία που πιστοποιούν τις μεθόδους και τις πρακτικές που χρησιμοποιούνται ώστε μέσω των κοινωνικών δικτύων να οργανώνονται «αυθόρμητες» συγκεντρώσεις. Εδώ που φθάσαμε ή θα πέσουν οι μάσκες ή θα πέσει η κυβέρνηση. Και επειδή το δεύτερο δεν θα συμβεί για να συμβεί το πρώτο πρέπει ο πρωθυπουργός να αφήσει τις ευγένειες, όπως έκανε στην περίπτωση του Ανδρουλάκη.
Easy Writer
