Η δολοφονία του 17άχρονου Ναέλ στη Ναντέρ, λίγο πιο δυτικά από το Παρίσι, ήταν ένα σπίρτο που άναψε για τα καλά –μία ακόμα φορά στις περιοχές όπου οι μεικτές κοινωνίες της Γαλλίας μοιάζουν με ανοικτές πυριτιδαποθήκες– με μια πολύ ξεχωριστή και επικίνδυνη ιδιότητα: δεν θα σβήσει ποτέ τελείως. Λειτουργεί αθόρυβα δίπλα στα άλλα. Και αυτά των «Κίτρινων Γιλέκων» το 2018-19 και αυτά των ταραχών στα προάστια της παρισινής πρωτεύουσας τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2005.
Γράφει ο Κώστας Δημητράκος
Ο νεαρός, αλγερινής καταγωγής, που οδηγούσε μία Μερσεντές AMG με πλαστές πολωνικές πινακίδες, σταμάτησε αρχικά στο σήμα των αστυνομικών και δευτερόλεπτα μετά πάτησε το γκάζι κι έφυγε ενώ σχεδόν ταυτόχρονα ο ένας αστυνομικός, κατά παράβαση όλων των κανονισμών, πατούσε τη σκανδάλη. Οι πληροφορίες που είχαν έλεγαν ότι ο 17άχρονος «δούλευε» ως οδηγός για μεγάλο κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών στα προάστια και το κέντρο του Παρισιού, έπεσε νεκρός λίγα μέτρα μετά το μπλόκο των Γάλλων αστυνομικών. Το περιστατικό πυροδότησε ένα ακόμα μεγάλο κύμα αντικρατικής αντισυστημικής βίας στις ίδιες περιοχές όπου ο 17άχρονος φέρεται να διακινούσε ναρκωτικά. Στη Μασσαλία πυρπολήθηκε η μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης και στη Ναντέρ βανδαλίστηκε το Μνημείο του Ολοκαυτώματος. Στη μικρή πόλη Λ’ Άι-λε-Ροζ, κοντά στο Παρίσι, πυρπολήθηκε το σπίτι του δημάρχου Βενσέν Ζανμπρέν με αποτέλεσμα να τραυματιστούν η σύζυγος και τα δύο του παιδιά, ένας πυροσβέστης σκοτώθηκε σε υπόγειο πάρκινγκ στο βόρειο προάστιο του Παρισιού Σεν Ντενί, στην προσπάθειά του να σβήσει φλεγόμενα αυτοκίνητα. Η γαλλική αστυνομία έχει κάνει περισσότερες από 3.000 συλλήψεις ενώ οι ζημιές στις επιχειρήσεις έχουν ξεπεράσει τα 2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Συλλόγου Εμπόρων του Παρισιού. Σχεδόν τα μισά από όσα έχει συνολικά δαπανήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια το γαλλικό κράτος για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής στα προάστια.
Κοινές αναφορές
Πολλοί είναι αυτοί που στη νέα έκρηξη βίας στο Παρίσι βρίσκουν κοινά σημεία με όσα έζησε η Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Υπάρχουν και κάποιοι που, βεβαίως, ονειρεύονται την εξαγωγή της βίας από τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες στο πλαίσιο του ιδεολογικού μηδενισμού τους και της λατρείας της καταστροφής. Οι πιο ψύχραιμοι, πάντως, βρίσκουν ορισμένα κοινά σημεία στην έκρηξη βίας στη Γαλλία με τα γεγονότα στην Αθήνα του 2008 αλλά και γενικότερα στη στάση της Αριστερού Κόμματος του Μελανσόν με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο την ίδια χρονιά, αλλά συνολικά όσον αφορά την προσέγγιση:
– «Οι σκύλοι του καθεστώτος καλούν για ηρεμία, εμείς καλούμε για Δικαιοσύνη», τουίταρε ο Μελανσόν για να θυμίσει όχι μόνο το τωρινό «Δικαιοσύνη Παντού» αλλά και την αναδημοσίευση από το κομματικό δημοσιογραφικό έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ των στίχων από τα κάλαντα που κυκλοφορούσαν οι βάνδαλοι που είχαν κάψει το χριστουγεννιάτικο έλατο στην Πλατεία Συντάγματος, όπως θυμίζει σε σημείωμά του στα «Νέα», ο Ηλίας Κανέλλης: «Ω έλατο, ω έλατο, τι ωραία που αρπάζεις. Μπάτσους γεμάτο στα κλαριά…»
– Ακόμα ένα κοινό σημείο της ακροαριστερής ρητορικής στα γεγονότα της Γαλλίας με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός της αγνόησης και παράκαμψης του θεσμού της Δικαιοσύνης. Ο Μελανσόν επικροτεί την έκρηξη της βίας στο Παρίσι, και όχι μόνο, ζητώντας δικαιοσύνη, παρά το γεγονός ότι ο αστυνομικός συνελήφθη και τιμωρείται βάσει των διαδικασιών που προβλέπει η γαλλική Δικαιοσύνη. Κάλλιστα κανείς μπορεί να φανταστεί ομοιότητες με τη στάση της ελληνικής εκδοχής της Αριστεράς, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, που σε ανάλογα περιστατικά αντικαθιστά ή επιδιώκει να αντικαταστήσει τη θεσμική Δικαιοσύνη με το είδος της δικαιοσύνης που εξελίσσεται στα πεζοδρόμια, μιας λαϊκής –επικίνδυνης για τη δημοκρατία– δικαιοσύνης που φαντασιώνονται πολλοί ως επαναστατική δράση και προοπτική.
– Επίσης, στα κοινά χαρακτηριστικά της ελληνικής αριστερής «πραγματικότητας» με τη σημερινή έκρηξη βίας στη Γαλλία και τη στάση του Μελανσόν είναι η διαρκής ανοχή και έμμεση υποδαύλιση παρόμοιων καταστάσεων από την εγχώρια Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως π.χ. η περίπτωση της Marfin ή η διαχρονική αποφυγή καταδίκης επεισοδίων με μολότοφ κ.λπ. Ας θυμηθούμε, με την ευκαιρία και την ιστορική ρήση του Αλέξη Τσίπρα σε off the record διάλογο στη Βουλή με τον βουλευτή της ΝΔ, Κώστα Τζαβάρα, το 2017 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ενώ στο βήμα βρισκόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας για την οικονομία. Ο διάλογος των Τσίπρα - Τζαβάρα είχε αντικείμενο τις μολότοφ στα πανεπιστήμια. Ο Αλ. Τσίπρας σε μια αποστροφή του λόγου του είπε προς τον κ. Τζαβάρα: «Και τι κακό έχουν οι μολότοφ; Εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι όταν πέφτουν. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν». Το θέμα, βέβαια, της πολιτικής βίας και της ελληνικής Αριστεράς δεν είναι καινούργιο. Η στενή, αγαστή σχέση τους είναι δομικό πρόβλημα και όχι ευκαιριακό.
– Ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό ελληνικής ανάλογης βίας και σημερινής γαλλικής έκρηξης βίας είναι η ανθρωπογεωγραφία των ανθρώπων που συμμετέχουν στα επεισόδια. Ανθρωποι που ζουν στη Γαλλία και διεθνή ΜΜΕ καταγράφουν τις τελευταίες ημέρες ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα: Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για πολιτικές συγκρούσεις, αλλά για τυφλές πράξεις βίας κατά φυσικών προσώπων και περιουσιών με ζητούμενα τη σύγκρουση, την καταστροφή και τις αρπαγές χωρίς κανένα ουσιαστικό πολιτικό αίτημα. Ολα όσα προτάσσονται ως τέτοια είναι προφάσεις ενώ η προσπάθεια εκμετάλλευσης των πρωταγωνιστών –από τη γαλλική Αριστερά και από ισλαμοφασιστικές φράξιες– που μισούν τον δυτικό τρόπο και τη δυτική δημοκρατία είναι περισσότερο από εμφανής, κραυγαλέα θα έλεγε κανείς.
Βίαιη συμπεριφορά
Η Γαλλία ασφαλώς έχει ένα ακόμα οξύτερο ζήτημα που πυροδοτεί την κοινωνική βία. Ομάδες πληθυσμού, ορκισμένες στο Ισλάμ, εκδικούνται με κάθε τρόπο τη δυτική δημοκρατία ενώ η υστερική εβραιοφοβική βία τους τις εντάσσει σε μία ευρύτερη ριζοσπαστικοποιημένη βίαιη κοινωνική συμπεριφορά. Ενδειξη αυτού αποτελεί και η καταστροφή του Μουσείου Ολοκαυτώματος κατά τη διάρκεια των τωρινών καταστροφών. Αξιοπρόσεκτη είναι, εξάλλου, η σημείωση του Πασκάλ Μπρινκέρ στη «Φιγκαρό». Τονίζει ότι τέτοιες ταραχές οφείλονται στην εμφάνιση τα τελευταία είκοσι χρόνια «μιας θορυβώδους ακραίας Αριστεράς φιλικής προς τους ακραίους ισλαμιστές, λυσσωδώς αντισιωνιστικής δηλαδή αντιεβραϊκής η οποία οραματίζεται, ελλείψει επαναστατικής ωρίμανσης των συνθηκών, την πρόκληση συνεχών εξεγέρσεων».
