Στ’ όνομα ενός αρρωστημένου «προοδευτισμού» απαξιώνονται τα σύμβολά μας, χάνεται η ταυτότητά μας, υποσκάπτεται η εθνική μας υπερηφάνεια. Αισθανόμαστε ενοχές για τη γαλανόλευκη, αλλά δεν έχουμε αναστολές να βλέπουμε την παλαιστινιακή σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη. Χειροκροτούμε το μαύρο χιούμορ του Ζαραλίκου, αναζητούμε ελαφρυντικά για τα αμφιλεγόμενα αστεία του Ρούπου για την ελληνική σημαία, αλλά διόλου δεν μας προβληματίζει ότι στο τέλος της ημέρας η Ελλάδα φαίνεται σαν μια χώρα που φοβάται να υπερασπιστεί τις αξίες της.
Η παλαιστινιακή σημαία στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι πράξη αλληλεγγύης στον χαροκαμένο πατέρα. Είναι παράδοση. Είναι το σημάδι μιας Ελλάδας που έχει χάσει τον εαυτό της, που υποκλίνεται στον ηθικό εκβιασμό όσων κηρύττουν το μίσος μεταμφιεσμένο σε ειρήνη. Είμαστε με τον πατέρα, συμπαραστεκόμαστε στο αίτημά του, συμπάσχουμε χωρίς υποκρισία στον πόνο του, αλλά δεν δεχόμαστε την άγρια εκμετάλλευση για πολιτικές σκοπιμότητες που επιχειρείται από κόμματα και πολιτικούς.
Η παράνοια αποκτά ιδεολογικά χαρακτηριστικά
Η αλήθεια είναι αποδεκτή, αρκεί να ευθυγραμμίζεται με το κυρίαρχο συναίσθημα: το Ισραήλ είναι ανάλγητο και κακό, οι Παλαιστίνιοι είναι όλοι αθώα θύματα, η παραβίαση των χωρικών υδάτων του Ισραήλ από ακτιβιστές είναι δίκαιη, αλλά η σύλληψή τους είναι άδικη αφού η παραβίαση έγινε για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως εκ τούτου, όσοι αντιστέκονται στην παράνοια είναι «απάνθρωποι» και αντιδημοκράτες.
Αλίμονο σε όσους θυμούνται τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου και ότι η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που χρησιμοποιεί αμάχους ως ασπίδα, που κηρύσσει το θρησκευτικό μίσος, τον θάνατο Εβραίων, την καταστροφή της Δύσης. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η παράνοια σκηνοθετείται από δημόσια πρόσωπα που επηρεάζουν συνειδήσεις.
Έτσι, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες σουρεαλιστικών δηλώσεων από την κυρία Κωνσταντοπούλου και τους πολιτικούς κολαούζους της, δηλώσεων συμπαράστασης από ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, influencers, ακόμη και κωμικούς όπως ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, αλλά και βουλευτές που θεωρούν ότι η επανεκλογή τους εξαρτάται από τον βαθμό ενσυναίσθησης που θα επιδείξουν για τον απεργό πείνας, για τα παιδιά στη Γάζα ή για τα Τέμπη.
Όλοι «αλληλέγγυοι» από την ίδια ανάγκη: να φαίνονται καλοί, δίκαιοι, αγνοί. Με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να διαστρεβλωθεί η αλήθεια. Και δεν έχει σημασία αν η Χαμάς σφάζει μωρά, απάγει πολίτες, εκπαιδεύει παιδιά για τζιχάντ. Και όποιοι τολμούν να υπερασπιστούν την αλήθεια και να καταγγείλουν την προπαγάνδα διαπομπεύονται ως φασίστες και σιωνιστές. Το άκρον άωτον της αντίφασης αρκεί ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα.
Τα μέσα παραπληροφόρησης και η μονοδιάστατη σκέψη
Το χειρότερο σε όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα δεν είναι η πολιτική εργαλειοποίηση της τραγωδίας στα Τέμπη, το δικαίωμα ενός πατέρα να αιτείται την εκταφή του παιδιού του, ο «γαλάζιος» ΟΠΕΚΕΠΕ, οι υποδείξεις της Κοβέσι για το άρθρο 86 του συντάγματος, ή αυτοί που θέλουν να… βάλουν στη σωστή πλευρά της ιστορίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά η μονοδιάστατη σκέψη που έχει πλέον ριζώσει παντού: στον πολιτισμό, στην τέχνη, στα μέσα ενημέρωσης, στους κοινωνικούς κύκλους, ακόμη και στα σχολεία.
Είναι ένας τρόπος σκέψης που σε αναγκάζει να πάρεις θέση ακόμα και όταν είσαι άσχετος επί του θέματος. Σε αναγκάζει να δείξεις την αλληλεγγύη σου, την προοδευτικότητά σου, την ευαισθησία σου. Και το κάνεις με παρωπίδες, κλισέ και θεατρικά μονόπρακτα.
Tertium non datur
Η αλήθεια είναι ότι όσα διαδραματίζονται κατατείνουν στο να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση έχει απολέσει την αξιοπιστία και ως εκ τούτου οι ψηφοφόροι δεν την εμπιστεύονται. Η θεμελιώδης, όμως, αρχή της λογικής δεν συνηγορεί με αυτό το αφήγημα. Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με άγνοια ή με κακοπιστία αλλά με μια συνωμοσία όπου ο πραγματικός στόχος δεν είναι αυτός που φαίνεται, δηλαδή η φθορά της κυβέρνησης και στη συνέχεια η αποσταθεροποίηση ώστε διά της θυσίας να επέλθει η κάθαρση, αλλά το πάγωμα μιας σειράς θεσμικών αλλαγών ώστε να ανακοπεί η πορεία της χώρας.
Ωστόσο, σύμφωνα με τη δυαδική λογική (Tertium non datur), δεν μπορεί να ισχύουν συγχρόνως το σωστό και το λάθος. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι δυνατόν η Νέα Δημοκρατία να προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, με διψήφια διαφορά από το δεύτερο κόμμα και συγχρόνως οι ψηφοφόροι να ζητούν να αλλάξει η κυβέρνηση! Ή θα ισχύει το ένα ή θα ισχύει το άλλο. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να ισχύουν. Και το «Tertium non datur» θα το συναντήσουμε και σε πλήθος άλλων περιπτώσεων.
Εν ολίγοις, δεν μπορεί να είναι «καλός» πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις μονές ημέρες του μήνα και «κακός» τις ζυγές. Αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες που ξαφνικά όλοι οι «εντός, εκτός και επί τα αυτά» σπεκουλάρουν είτε με τα Τέμπη, είτε με τον απεργό πείνας, είτε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, είτε ακόμα και με την «απούσα» ελληνική εξωτερική πολιτική.
