Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες συμπεριφορών που ξεπερνούν τα όρια του τραμπουκισμού, όπως αυτή σε βάρος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη, κατά την κατάθεση στεφάνου και απόδοσης τιμής στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Δεδομένου ότι οι δήθεν αγανακτισμένοι, που γιουχάρουν όποιον δεν γουστάρουν, πετούν καφέδες, νερά και ό,τι άλλο τους έρθει, δεν μετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου προκαλεί όλα αυτά τα χρόνια απορία η συμπεριφορά τους. Λες και έχουν ένα κληρονομικό δικαίωμα, λες και κάποιος τους όρισε «φύλακες» και «συνεχιστές» μια εξέγερσης φοιτητικής και όχι μόνο.
Ουδείς γνωρίζει γιατί πρέπει να συνοδεύεται ένας πολιτικός που θέλει να αποδώσει τιμές, όπως κάνουν χιλιάδες άνθρωποι τις ημέρες αυτές. Από τη δεκαετία του 1980 έχει ξεκινήσει αυτό το πανηγύρι που στήνουν δήθεν αντισυστημικοί, δήθεν αριστεριστές και κυρίως δήθεν αγανακτισμένοι.
Οι τότε συμμετέχοντες φτάνουν ή και ξεπερνούν τα 70. Σίγουρα δεν τρέχουν στο Πολυτεχνείο για να περιμένουν να γιουχάρουν πολιτικούς. Άλλωστε δεν έλειψαν αυτοί που εκμεταλλεύθηκαν τη συμμετοχή τους σε αυτό τις ημέρες της Χούντας, όπως δεν έλειψαν και αυτοί που συνέχισαν τη ζωή τους με τις μνήμες τους διατηρώντας την ιδεολογία τους χωρίς να την ανταλλάξουν με κάτι άλλο.
Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει σε κανέναν συγκεκριμένα. Αν μη τι άλλο, στη χώρα μας η Δημοκρατία έχει εδραιωθεί και δεν απειλείται αν και όπως λέγεται πρέπει να την περιφρουρούμε. Τη Δημοκρατία, όχι το Πολυτεχνείο και όχι με ομάδες κρούσης που θυμίζουν αυτό ακριβώς που θέλησε η νεολαία τότε να αποτινάξει…
