Το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα διαχρονικά δείχνει ανοχή σε φαινόμενα όπως αυτό που συνέβη στη βουλή κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το «ανέχου και απέχου» αποτελεί κατά κάποιο τρόπο οδικό χάρτη για όλες τις κυβερνήσεις, ίσως γιατί κάποιες από αυτές θεωρούν ότι έτσι εξοφλούν ανεξόφλητα γραμμάτια από το παρελθόν, ή γιατί πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να απογοητεύεις τη «σιωπηρή πλειοψηφία» των νομοταγών κατά τεκμήριο πολιτών από το να εφαρμόσεις το νόμο για εκείνους που προκαλούν με τη στάση τους, ενίοτε παραβιάζοντας και την αρχή της ισονομίας.
Το είδαμε στην περίπτωση της νόμιμης παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη, το βιώνουμε καθημερινά με τα επεισόδια που καταλήγουν σε καταστροφές περιουσίων, αλλά και με πράξεις «χαμηλής έντασης» βίας όπως αυτή με τα τρικάκια που έριξαν στην αίθουσα του κοινοβουλίου νεολαίοι της Νέας Αριστεράς.
Το σοβαρό στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η έλλειψη σεβασμού στο θεσμό, αλλά το γεγονός ότι οι νεαροί δεν οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο. Γιατί η μετριοπάθεια δεν εκλαμβάνεται πάντα από τη Νέα και «παλιά» Αριστερά ως δημοκρατική αρετή. Και αυτό όφειλε να το είχε αντιληφθεί η Νέα Δημοκρατία μετά τον εκλογικό θρίαμβο του 2019. Ορθώς εστίασε στην επιστροφή της χώρας στη κανονικότητα, κάτι που επετεύχθη με απτά αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, αλλά «ξέχασε» από ποιους παρέλαβε το κράτος ώστε σήμερα να «απολογείται» για τις δικές τους «αμαρτίες».
Αυτό το «βαθύ κράτος» που η κυβέρνηση θεωρεί προβληματικό- και είναι- και προτίθεται να αντιμετωπίσει, είναι απόρροια μιας «ρηχής» αντίληψης που λειτουργεί προστατευτικά για την ανομία όταν προέρχεται από το χώρο της Αριστεράς. Μιας αντίληψης ότι η Κεντροδεξιά οφείλει στην Αριστερά και στην Κεντροαριστερά και ως εκ τούτου πρέπει να προσαρμόζει τις πολιτικές της στη βάση των δικών τους επιδιώξεων.
Σκεφθείτε πόσες διαγραφές ή παραιτήσεις έχουν υπάρξει από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας (δικαίως με βάσει τον αξιακό κώδικα της παράταξης), και πόσες από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και των «υποκαταστημάτων» του για πολλές και σοβαρότερες πράξεις ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για το βαθμό ευθιξίας των με και των δε.
Ένας παλιός πρόεδρος των ΗΠΑ είχε πει πως «όταν οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι, τείνουν να γίνονται εύπιστοι». Αυτό ας το ακούσουν στη κυβέρνηση και ας φροντίσουν να μη τους μπερδεύουν περισσότερο.
Easy Writer
