Όταν η ιστορία θυμάται το έπος του ’40, συχνά υψώνει τη φωνή της για τους στρατιώτες που πολέμησαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου. Μα πίσω από κάθε βήμα τους, πίσω από κάθε νίκη, υπήρχε η λεβεντιά των γυναικών της Ηπείρου και όλης της Ελλάδας, των αφανών ηρωίδων που κράτησαν τον αγώνα όρθιο.
Οι γυναίκες της Πίνδου, από τα Γιάννενα, τη Θεσπρωτια, τα Γρεβενά, την Καστοριά, στάθηκαν στο πλευρό των στρατιωτών με τρόπο που ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Με τα μαντήλια τους δεμένα σφιχτά, ανέβαιναν τα χιονισμένα μονοπάτια φορτωμένες πολεμοφόδια, τρόφιμα και κουβέρτες. Άλλες έπλεκαν μέσα στη νύχτα μάλλινες κάλτσες και γάντια, άλλες μαγείρευαν για τους στρατιώτες, ενώ πολλές πρόσφεραν τα σπίτια τους για να γίνουν πρόχειρα νοσοκομεία και καταφύγια.
Χωρίς φόβο, μα με πίστη και περηφάνια, οι γυναίκες εκείνες έγιναν σύμβολα αντοχής και αλληλεγγύης. Δεν κρατούσαν όπλα, μα ο αγώνας τους ήταν εξίσου ηρωικός. Με την ψυχή και τη δύναμή τους, στήριξαν το έθνος στις πιο δύσκολες στιγμές του.
Η λεβεντιά των γυναικών της Πίνδου χαράχτηκε βαθιά στη συλλογική μας μνήμη. Ήταν, και παραμένουν, οι αφανείς ηρωίδες του Έπους του ’40.
«Γυναίκες Ηπειρώτισσες
Ξαφνιάσματα της φύσης
Εχθρέ γιατί δε ρώτησες
Ποιον πας να πολεμήσεις.»
