Η αντιπολίτευση, συνολικά τα κόμματα, εμφανίζονται να επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης. Ζητούν να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης με οποιαδήποτε αφορμή και για οποιονδήποτε λόγο. Και εκεί σταματούν όλα. Διότι, όπως τόνισε και ο πρωθυπουργός, δεν έχουν καμία πρόταση διακυβέρνησης, δεν έχουν σχέδιο και πρόγραμμα, δεν έχουν καν σκεφτεί την επόμενη ημέρα μιας τέτοιας εξέλιξης. Ίσως διότι γνωρίζουν πως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Και πάλι όμως…
Βρίζουν, φωνάζουν, καταγγέλλουν τα πάντα, λένε «Όχι» σε όλα. Έχουν ξεθάψει κάθε σύνθημα από τον προηγούμενο αιώνα, επιδιώκουν να στήσουν ξανά τα «μπλε και πράσινα καφενεία» -άσχετα αν κάποιοι θέλουν να βάλουν άλλο χρώμα στη θέση του πράσινου-, έχουν αντιγράψει πλήρως τον αυριανισμό, αναπολούν -κάποιοι εξ αυτών- τις πλατείες. Επενδύουν στη λογική της πολιτικής αποσταθεροποίησης. Και μετά; Ποιο είναι το μετά;
Θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ο Στέφανος (είμαι έτοιμος να γίνω πρωθυπουργός) Κασσελάκης; Ή ο Νίκος Ανδρουλάκης; Θα συγκυβερνήσουν; Και πώς; Θα βάλουν στο παιχνίδι και τον Κυριάκο Βελόπουλο, τον Αλέξη Χαρίτση και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Θα δούμε δηλαδή ένα σχήμα πολύ καλύτερο από αυτό των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου; Θα έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε κυβέρνηση… θαυμάτων;
Και ποια θα είναι η κυβερνητική πρόταση, ποιες θα είναι οι προγραμματικές θέσεις; Ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο έστησαν όμορφα το δικό τους παιχνίδι αφού έθεσαν ως κοινό στοιχείο το… σκίσιμο του μνημονίου. Τι έκαναν; Όλοι ξέρουν, κανείς δεν μπορεί να δηλώσει άγνοια. Όμως αυτό το πούλησαν καλά πατώντας πάνω στην οργή και στην αγανάκτηση. Όπως πούλησαν και τα περί πάταξης της διαφοράς και στήριξης της διαφάνειας για να φτάσουν στη δήθεν σκευωρία της Novartis και στο πρόσφατο Mea culpa του τέως -κατά Κασσελάκη- προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα Mea culpa όμως που στοχοποίησε δέκα πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και δεκάδες άλλους… διαφωνούντες με τη… λαοπρόβλητη τότε κυβέρνησή τους.
Τώρα ποια θα είναι η πρόταση. Διαφάνεια; Κράτος Δικαίου; Από ποιους άραγε; Από μια συνεργασία π.χ. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ; Μήπως θα βάλουν στην προσπάθεια αυτήν επικεφαλής τον Παύλο Πολάκη που έχει και το Know how; Και με τι στόχους θα λειτουργήσει μια τέτοια κυβέρνηση; Θα έχει το πρόγραμμα Κασσελάκη; Την αντιγραφή του προγράμματος Θεσσαλονίκης του Αλέξη Τσίπρα που μοίραζε λεφτά από το ελικόπτερο σε όλους –με τη γνωστή κατάληξη της περιόδου 2015-2019– ή με τα όσα απίστευτα λέει δηλώνοντας πως ξέρει από οικονομία διότι είχε επιχειρήσεις;
Μήπως θα μπει μπροστά το πρόγραμμα του Νίκου Ανδρουλάκη; Του πολιτικού αρχηγού που δηλώνει σε κάθε ευκαιρία πως ό,τι θετικό έχει γίνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν δικό του… έργο; Ότι εχει κάνει τα πάντα, ουδείς όμως το έμαθε ποτέ στην Ελλάδα ίσως λόγω… συστολής. Εκτός φυσικά και αν στηριχθούν στο πρόγραμμα του Κυριάκου Βελόπουλου. Αυτό με τις… εξορύξεις που θα αποφέρουν τερατώδεις αυξήσεις σε μισθούς και θα πάνε τις συντάξεις σε ποσά μεταξύ 3.000 και 4.000 ευρώ, ενώ όλοι θα κυκλοφορούν με… κελεμπίες.
Ξεπερνώντας το δεδομένο, δηλαδή ότι ο καθένας από τους πολιτικούς αρχηγούς θέλει να γίνει πρωθυπουργός, το ζήτημα είναι σοβαρό. Και είναι η αιτία που, για παράδειγμα, οι δύο διεκδικητές της εξουσίας παραμένουν καθηλωμένοι δημοσκοπικά. Είναι η ίδια αιτία που ο Αλέξης Τσίπρας υπέστη πανωλεθρία στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Δεν διαθέτουν σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.
Οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να πείσουν παρά μόνο τα στελέχη τους, τους οπαδούς τους, τα τρολ και όλους όσοι ευελπιστούν πως η εξουσία θα τους αποφέρει προσωπικές εξασφαλίσεις. Άντε και κάποιους πικραμένους. Δεν διαθέτουν πυξίδα, δεν μπορούν να διατυπώσουν μια σαφή πρόταση για αντιμετώπιση κρίσεων και αλλαγή σελίδας. Η φράση του Νίκου Φαραντούρη τα έχει αποτυπώσει όλα. Όταν ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής, στενός συνεργάτης του προέδρου του κόμματος που σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση –επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Σωκράτης Φάμελλος μην το ξεχνάμε– δηλώνει ότι η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας δεν τρώγεται, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Δεν πρέπει να μπερδευόμαστε. Δεν αποτελεί πρόταση διακυβέρνησης το να υπόσχεται κάποιος μείωση των φόρων, ότι θα μοιράσει χρήμα με ουρά, ότι θα βρεθούν λεφτά -κατά το γνωστό λεφτά υπάρχουν- από την πάταξη της φοροδιαφυγής και άλλων τινών και ότι αφού όλοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά και θα αποπληρώνει και τις υποχρεώσεις του. Ακόμη και έτσι να ήταν οι τελευταίες κρίσεις, από την πανδημία, την ακρίβεια και την ενέργεια, με τις διαρκείς γεωπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις δείχνουν ότι οι σχεδιασμοί είναι δύσκολοι. Απαιτείται διαχείριση και ορθολογισμός.
Άλλωστε αυτοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να γνωρίζουν και την παροιμία «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει» ως… θεόσταλτοι που είναι.
Και κάτι τελευταίο. Αν είχαν σχέδιο, αν πίστευαν ότι μπορούν να πείσουν τους πολίτες δεν θα κατάφευγαν στον λαϊκισμό, την τοξικότητα, τα fake news και τις ύβρεις. Δεν θα επένδυαν στον διχασμό, δεν θα έστηναν αφηγήματα, δεν θα επιχειρούσαν να εκθέσουν τη χώρα στο εξωτερικό. Δεν θα υιοθετούσαν κάθε θεωρία συνωμοσίας χτυπώντας τη χώρα και τους πολίτες.
Η ουσία είναι πως ξέρουν και οι ίδιοι ότι αδυνατούν να προχωρήσουν πέρα από εκεί που βρίσκονται σήμερα. Αυτό που θέλουν είναι να μειωθεί η διαφορά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ όχι διότι θα ανέβουν αυτοί, αλλά λόγω μείωσης των ποσοστών της κυβερνώσας παράταξης και του πρωθυπουργού. Εκεί αποσκοπούν, αυτός είναι ο τελικός στόχος. Για να χτυπήσουν στο μαλακό υπογάστριο της ίδιας της χώρας. Στις μεταρρυθμίσεις. Για να δημιουργήσουν συνθήκες αποσταθεροποίησης για μελλοντική αξιοποίηση…
Οπότε μάλλον έχει δίκιο ο πρωθυπουργός όταν τονίζει την ανυπαρξία προτάσεων και στηλιτεύει την τοξικότητα και τον λαϊκισμό.
