Πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη μαύρη μέρα, την 7η Οκτωβρίου, όταν η Χαμάς έσφαξε, έκαψε, βίασε και απήγαγε. Δεκάδες βίντεο μαρτυρούν τη φρίκη. Η χειρότερη ημέρα για τον εβραϊκό λαό μετά το Ολοκαύτωμα που στοίχισε τη ζωή σε 6 εκατομμύρια αθώους
1.200 νεκροί, δεκάδες τραυματίες, πάνω από 250 όμηροι. Κάποιοι δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Και όσοι επιστρέψουν θα μοιάζουν με σκελετούς, όπως οι επιζώντες του Άουσβιτς το 1945, με τραύματα και εφιάλτες που θα τους κυνηγούν για μια ζωή.
Κι όμως, αντί για καθολική καταδίκη της βαρβαρότητας, είδαμε πανηγυρισμούς. Από τη Νέα Υόρκη έως το Παρίσι, από τη Μασσαλία έως την Αθήνα, «προοδευτικοί» και «επαναστάτες» φώναζαν το ίδιο σύνθημα: «From the river to the sea». Ένα σύνθημα που δεν κρύβει τίποτε λιγότερο από την επιδίωξη εξάλειψης του Ισραήλ και κατ' ουσία των Εβραίων από τον χάρτη.
Οι ίδιοι που παριστάνουν τους ανθρωπιστές ξεχνούν ότι οι Εβραίοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει αφανισμός. Από τα κρεματόρια του Άουσβιτς ως τα σφαγεία της Χαμάς, η Ιστορία επαναλαμβάνεται με την ίδια ρητορική: «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι». Τότε ήταν ο Χίτλερ που τους κατηγορούσε για φιλαργυρία, προδοσία, για «ακάθαρτο αίμα»… Τώρα είναι οι ισλαμοαριστεροί που τους επιρρίπτουν συλλογικές ευθύνες για «αποικιοκρατία» ή «γενοκτονία». Άλλες κατηγορίες, ίδια μισαλλοδοξία.
Όσο και να πονάει κανείς για τα θύματα στη Γάζα, όσο και να επιθυμεί την ειρήνη, δεν επιτρέπεται η σύγχυση ανάμεσα σε θύματα πολέμου και σε γενοκτονία. Οι όροι έχουν σημασία. Στο Άουσβιτς και στο γκέτο της Βαρσοβίας δεν υπήρχε ανθρωπιστική βοήθεια, ούτε εκεχειρία, ούτε προειδοποιημένες εκκενώσεις από τον στρατό, ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε ΟΗΕ. Οι Ισραηλινοί δεν έχουν πρόθεση να εξαφανίσουν τους Παλαιστινίους, αλλιώς θα το είχαν κάνει μέσα σε ένα απόγευμα. Οι Γερμανοί όμως είχαν πρόθεση, το ίδιο και οι Τούρκοι με τους Αρμένιους. Απαιτείται λοιπόν σαφής διαχωρισμός, ακρίβεια και σεβασμός στην Ιστορία.
Όταν πανεπιστήμια φιλοξενούν καθηγητές που δικαιολογούν τη Χαμάς, όταν μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν υπεκφυγές, όταν φωνές που κλαίνε για άλλα θύματα σιωπούν για τα ισραηλινά θύματα, τότε γίνεται σαφές πως ο αντισημιτισμός δεν πέθανε, απλώς μεταμφιέστηκε.
Η 7η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο τραγωδία. Είναι καθρέφτης μιας υποκρισίας. Όσοι φωνάζουν «Λευτεριά για την Παλαιστίνη» αλλά εννοούν «Θάνατο στους Εβραίους», δεν είναι ακτιβιστές. Είναι οι σύγχρονοι κληρονόμοι εκείνων που πριν 80 χρόνια έκαιγαν συναγωγές, έσπαγαν βιτρίνες και έσπρωχναν παιδία στους θαλάμους αερίων.
Δύο χρόνια μετά, η ερώτηση δεν είναι τι έκανε η Χαμάς. Αυτό το είδαμε όλοι. Η ερώτηση είναι τι κάνουμε εμείς. Τι θα πούμε, πώς θα υπερασπιστούμε την αλήθεια και πώς θα αποτρέψουμε να επαναληφθεί η Ιστορία. Και επιτέλους, για πόσο ακόμη θα φοβούνται οι λογικοί και εχέφρονες, να εκφράσουν τη γνώμη τους ελεύθερα, επειδή γνωρίζουν πόσο εύκολα, γρήγορα και καταγγελτικά, άκριτα και ισοπεδωτικά θα τους « κολλήσει » η ρετσινιά του φασίστα, του ακροδεξιού και του ισλαμοφοβικού;
