Τα πρώτα exit polls στη Γαλλία δείχνουν ότι, ο εθνικιστικός λαϊκισμός επιστρέφει στην Ευρώπη εν μέσω δύο πολέμων- της πανδημίας και της Ουκρανίας- που άνοιξαν την κερκόπορτα στον λαϊκισμό και στον εθνικισμό.
Του Χάρη Παυλίδη
Και εφόσον επιβεβαιωθούν, και η Μαρίν Λεπέν καταφέρει ό,τι δεν είχε καταφέρει ο πατέρας της, αλλά και η ίδια πριν από πέντε χρόνια, τότε ο Πούτιν και οι αντιδυτικές και αντιφιλελεύθερες δυνάμεις θα έχουν επιτύχει μια σημαντική νίκη στο ξεκίνημα του νέου ψυχρού πολέμου.
Στην προκειμένη περίπτωση στη Γαλλία, κατ’ επέκταση στην Ευρώπη, η πρόκληση είναι η ίδια, όπως ίδιοι είναι και οι πρωταγωνιστές, αλλά σε αντίθεση με πριν από 5 χρόνια, όταν ο Εμμανουέλ Μακρόν αναγνωρίστηκε από τους Γάλλους ως το ανάχωμα στην ακροδεξιά, τώρα οι προεδρικές εκλογές περιπλέκουν τα πράγματα και εκτός γαλλικών συνόρων.
Διότι η επανεμφάνιση του λαϊκισμού ενισχύεται τόσο από την ακρίβεια, και την αδυναμία της ΕΕ να την αντιμετωπίσει, όσο και από τον πόλεμο που αναγορεύει τον Πούτιν σε ηγέτη των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.
Αυτό που διακυβεύεται απόψε στη Γαλλία και αφορά όλη την Ευρώπη, είναι πολύ πιο σημαντικό από εκείνο πριν από 5 χρόνια: Η ενίσχυση του εθνικιστικού λαϊκισμού, που υπό μορφή Δούρειου Ίππου έχει αποστολή να καταστήσει τις ανοιχτές κοινωνίες αδύναμες και τους εχθρούς των φιλελεύθερων δημοκρατιών ισχυρότερους.
Ας ελπίσουμε ότι ο Μακρόν δεν θα είναι μια από τις παράπλευρες απώλειες της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, μια και ο Γάλλος Πρόεδρος ενεργοποιήθηκε το τελευταίο δεκαήμερο με τις εκλογές, αλλά ανεξάρτητα από αυτό χρειάζεται να γίνει αντιληπτό ότι η ΕΕ χρειάζεται «ρεκτιφιέ» ώστε να παρακολουθήσει τις υψηλές ταχύτητες με τις οποίες αναπτύσσεται ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός.
Το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία δεν θα κρίνει, όπως πολλοί αφελώς πιστεύουν τη τύχη του Μακρόν και των ιδεολογικών αναφορών του στο φιλελεύθερο κέντρο, αλλά την ίδια την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι στη Γαλλία κρίνεται εάν η Ευρώπη την επόμενη ημέρα θα είναι λιγότερο ολοκληρωμένη, λιγότερο αλληλέγγυα, λιγότερο φιλόξενη, λιγότερο Ευρώπη.
Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τον Μακρόν, αλλά όλους τους ηγέτες της ΕΕ, που αυτή τη φορά η νίκη των φιλελεύθερων δημοκρατικών δυνάμεων στη Γαλλία, δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο σ’ ένα αναστεναγμό ανακούφισης μέχρι το επόμενο θρίλερ. Ο Όρμπαν χθες, η Λεπέν σήμερα, η Μελόνι αύριο, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Διαφορετικά το τέλος δεν θα αργήσει…
