Τις τελευταίες ημέρες κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ζήτημα του εδαφικού στο αμερικανικό σχέδιο ειρήνευσης για την Ουκρανία. Η μήνις είναι δίκαιη: Δεν μπορεί η Ευρώπη να νομιμοποιεί την επεκτατικότητα και την ένοπλη επιβολή συνόρων από μια χώρα σε μία άλλη. Είναι θεμελιώδης αρχή του ευρωπαϊκού κεκτημένου και όρος επιβίωσης για την ίδια την Ένωση.
Κι όμως, η ίδια Ευρώπη που επικαλείται το διεθνές δίκαιο στην Ουκρανία, κλείνει τα μάτια όταν το θέμα αφορά την Τουρκία. Στην περίπτωση της Κύπρου, η υποτιθέμενη «αρχή της μη αλλαγής συνόρων διά της βίας» εξαφανίζεται ως διά μαγείας. Η Άγκυρα κατέχει στρατιωτικά ευρωπαϊκό έδαφος επί μισό αιώνα, διατηρεί κατοχικό στρατό, αλλά ουδείς ευρωπαϊκός θεσμός δείχνει την ίδια αποφασιστικότητα, την ίδια αυστηρότητα, την ίδια ηθική οργή, που επιδεικνύει απέναντι στη Ρωσία.
Και εδώ προκύπτει ο πιο επικίνδυνος παραλληλισμός: Αν οι Ευρωπαίοι αποδεχθούν –έστω και εμμέσως– τη νομιμοποίηση των κατεχόμενων ουκρανικών εδαφών ως «αναγκαίο τίμημα για την ειρήνη», τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την Κύπρο. Η Τουρκία δεν θα διστάσει ούτε λεπτό να απαιτήσει το ίδιο. Θα επικαλεστεί το «ουκρανικό προηγούμενο» και θα επιχειρήσει να μονιμοποιήσει την παράνομη κατοχή ως τετελεσμένο. Είναι ένας κίνδυνος υπαρκτός, σοβαρός και απολύτως προβλέψιμος και όμως, η Ευρώπη τον αντιμετωπίζει με αδικαιολόγητη ελαφρότητα.
Το παράδοξο δεν σταματά εδώ. Η ίδια Τουρκία, που κάποιοι στην Ευρώπη προσπαθούν με κάθε τρόπο να την «εντάξουν» στη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, απειλεί ευθέως με πόλεμο χώρα-μέλος της ΕΕ, την Ελλάδα. Αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, μιλά για «γκρίζες ζώνες» και «τουρκικές ακτές» μέχρι την Κρήτη. Ποια άλλη χώρα θα παρέμενε συνομιλητής της Ένωσης αν διατύπωνε τέτοιους ισχυρισμούς; Όμως, όταν πρόκειται για την Τουρκία, οι ευρωπαϊκές κόκκινες γραμμές γίνονται… ξεβαμμένες ροζ!
Την ίδια ώρα, η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία –κράτος-μέλος της ΕΕ– ενώ υπονομεύει συστηματικά τα δυτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή με επιθέσεις κατά του Ισραήλ, τη συμπόρευση με κράτη που απειλούν γεωπολιτικά τη Δύση (Ρωσία, Ιράν, Κίνα) και την υποστήριξη σε τρομοκρατικές δυνάμεις (Χούθι, Χαμάς, Χεζμπολάχ) που απειλούν την περιφερειακή σταθερότητα.
Αν η Ευρώπη θέλει να έχει αξιοπιστία οφείλει να την επιδείξει όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην Κύπρο. Γιατί όσο συνεχίζει να συγχωρεί…
