Δίμετρος, ευρωβουλευτής, βαρύς στα λόγια και ελαφρύς στις ευθύνες.
Ο Νίκος Παππάς, που για χρόνια καλλιεργεί το προφίλ του ατρόμητου και του ασυμβίβαστου, εξαφανίστηκε μόλις το παιχνίδι βγήκε από τον ψευτοτσαμπουκά και μπήκε στο πεδίο του αυτόφωρου. Γιατί άλλο το να πουλάς τσαμπουκά και επανάσταση στα social media και άλλο το να περνάς την πόρτα ενός αστυνομικού τμήματος. Αντί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, επέλεξε την εύκολη λύση της ψηφιακής γενναιότητας.
Ανέβασε story στο Instagram. Όχι φωτογραφία, όχι κάποιο ποιητικό υπονοούμενο. Μια καθαρή δήλωση ότι προκλήθηκε. Μια ψηφιακή απολογία χωρίς καμία συνέπεια, την ώρα που οι καταγγελίες για βίαιη συμπεριφορά τρέχουν και ο ίδιος αποφεύγει να παρουσιαστεί στις αρχές. Για τέτοιον μαχητή μιλάμε. Ο Νίκος Παππάς, ψηφιακός αντάρτης, αναλογικός φυγόδικος, που για χρόνια σφράγιζε πολιτικές και προσωπικές συγκρούσεις με την ίδια άνεση που αλλάζει φίλτρα στα stories του.
Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο η στάση του. Είναι η επαναληψιμότητά της. Κακοποιητικές συμπεριφορές που βαφτίστηκαν «ένταση», «πολιτικό πάθος», «στιγμιαίο λάθος», πάντα με την κάλυψη της κομματικής ομπρέλας. Κάθε φορά, οι ίδιοι που χειροκροτούσαν ή μισοχαμογελούσαν προσφέροντας λογική, δικαιολογία, ηθική κάλυψη. Όταν ο θόρυβος προέρχεται από δικό σου στέλεχος, δεν είναι βία. Είναι χαρακτήρας, ασυμβίβαστη δύναμη, πολιτική αναγκαιότητα.
Και στο φόντο, ένας έντονος πολιτικός έρωτας που μοιάζει με καρικατούρα. Πρώτα με τον Αλέξη Τσίπρα, που τον πρότεινε για δήμαρχο Αθηναίων, σύμβολο μιας σκληρής αλλά χρήσιμης παρουσίας. Ύστερα με τον Στέφανο Κασσελάκη, που τον ανέδειξε σε ευρωβουλευτή, επενδύοντας ξανά στο ίδιο προφίλ. Αγάπες μεγάλες, επιλογές βαρύγδουπες, ευθύνες καμία.
Και κάπως έτσι μένει η εικόνα. Ένας μεγαλόσωμος πολιτικός που κρύβεται, ένα story που υποκαθιστά την ευθύνη και ένα κόμμα που κάνει πως πέφτει από τα σύννεφα. Τελικά ναι. Φοβούνται ωρέ τα παλικάρια. Και φαίνεται.
