Κάτι τέτοιες μέρες, ο νους μου τρέχει στα παλιά. Βρισκόμαστε στην καρδιά της μνημονιακής Ελλάδας. Ο τότε Υπουργός μας επί των Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας συναντά στο εξωτερικό τον Γερμανό ομόλογό του Σόιμπλε, τον ξεμοναχιάζει και ξεκινά να του υποβάλει ένα αίτημα. «Forget it Giannis» είναι η κοφτή, ψυχρά τευτονική, απάντηση του Γερμανού, που αποκλείει κάθε περαιτέρω συζήτηση. Στο μεταξύ, πίσω στην Ελλάδα, ήδη από καιρό, ο αντισυστημισμός και η συνακόλουθη αγανάκτηση, βράζουν.
Τον Οκτώβριο του 2011, το πλήθος των αγανακτισμένων εμποδίζει την πραγματοποίηση της στρατιωτικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, αναγκάζοντας τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να αποχωρήσει, ουσιαστικά να φυγαδευτεί. Ποιος συγκροτεί το πλήθος των αγανακτισμένων; Ένας πολυποίκιλος αχταρμάς, ένα κράμα ακροδεξιών και αριστερών, σε πλήρη σύμπνοια, προάγγελος ίσως της εκτρωματικής συγκυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ. Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Νοεμβρίου 2011, στη Σύνοδο των Καννών, Σαρκοζί και Μέρκελ, αφήνουν, όρθιο σαν το λελέκι, να τους περιμένει επί μισάωρο, τον τότε Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Αγανάκτηση και εθνική περηφάνια δεν πάνε ποτέ μαζί.
Νωρίτερα όμως, στις 5 Μαΐου 2010, «το ανθρώπινο ποτάμι που κατέκλυσε τους δρόμους» – για να αντιγράψουμε λέξη προς λέξη την πρόσφατη ανακοίνωση της ευαίσθητης Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων – έκαψε ζωντανούς τέσσερις ανθρώπους. Αγγελική Παπαθανασοπούλου, ετών 32, έγκυος, στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης. Επαμεινώνδας Τσάκαλης, ετών 36 και Παρασκευή Ζούλια, ετών 35. Εργάζονταν – εργαζόμενοι ήταν – στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου.
Το αφιονισμένο «ανθρώπινο ποτάμι» απέκλεισε την έξοδο του υποκαταστήματος και έριχνε μέσα στο κτήριο εύφλεκτο υγρό και αναμμένα στουπιά. Προσπάθησαν να τρέξουν πυροσβεστικά οχήματα, το «ανθρώπινο ποτάμι» τα εμπόδισε να πλησιάσουν και να βοηθήσουν. Έτσι, οι τέσσερις άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, πέθαναν από ασφυξία, λόγω των τοξικών αναθυμιάσεων και του πυκνού καπνού.
Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή «ο καπνός και τα τοξικά αέρια από την καύση των πλαστικών και χαρτικών, τους σκότωσαν σχεδόν αμέσως. Απώλεσαν τις αισθήσεις τους και λίγο μετά πέθαναν». Όταν βρέθηκαν είχαν τα στόματά τους ανοιχτά και τα πρόσωπά τους ήταν μαύρα από τον καπνό. Και αυτοί δεν είχαν οξυγόνο…. . Για αυτούς δεν διοργανώθηκαν πανελλαδικά συλλαλητήρια. Οι συγγενείς τους, κλαίνε ακόμα, με βουβή αξιοπρέπεια και όχι φωνακλάδικη οδύνη.
Δεν γνωρίζουμε αν τελικά ο Γιάννης το ξέχασε, όπως τον προέτρεψε ο Σόιμπλε. Εμείς όμως – αν τουλάχιστον θέλουμε να γλυτώσουμε τους θανάσιμους κινδύνους της αντισυστημικής αγανάκτησης και να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή – οφείλουμε να μην ξεχάσουμε.
Ο ΤΑΡΑΞΙΠΠΟΣ
