«Πέντε ημέρες να παίζαμε τον τελικό, όσο ήταν ο Σαμπόνις στο γήπεδο δεν θα κερδίζαμε ποτέ», είχε πει ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης για τον τελικό του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ, που είχε λάβει χώρα στο Final Four της Σαραγόσας, την Πέμπτη 13 Απριλίου του 1995, Μ. Πέμπτη για τους Ρωμαιοκαθολικούς.
Στον μικρό τελικό που ήταν και τότε εμφύλιος, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, είχαν κερδίσει οι ερυθρόλευκοι, χάρη στον Έντι Τζόνσον και τα τρίποντά του. Ο Γκάλης έλλειπε γιατί από τον περασμένο Οκτώβριο, στο Μετς, είχε σταματήσει, άδοξα, το μπάσκετ.
Έναν χρόνο πριν, στο Final Four του 1994, στο Τελ Αβίβ, στον εμφύλιο ημιτελικό, πάλι απέναντι στον Ολυμπιακό, ο «γκάνγκστερ» ήταν εκεί, όμως δεν μπόρεσε να αποδώσει τα αναμενόμενα, καθώς έμεινε στο 8 πόντους, λόγω της σεμιναριακής άμυνας του Γιώργου Σιγάλα, αλλά και της -πριν από λίγες ημέρες- απώλειας του πατέρα του.
Τον τελικό του 1995 τον είχα παρακολουθήσει άρρωστος, επιστρέφοντας από το Στρασβουργο, όπου συμμετείχα ως μαθητής -τότε- της Β´ Λυκείου στην Ευρωβουλή των Εφήβων.
Το πρωί της ίδιας ημέρας, το τμήμα μου, το Β3 χειροκροτούσε την άδεια μου καρέκλα. Είχανε φτάσει τα νέα για την παρέμβασή μου στην ολομέλεια των Ευρωπαίων Εφήβων Ευρωβουλευτών λόγω απουσίας ελληνικής μετάφρασης στο σχετικό σύστημα των συνεδριάσεων.
Οι Έλληνες Έφηβοι Ευρωβουλευτές είχαμε επιλεγεί κατόπιν διαγωνισμού εκθέσεως με θέμα: «Το Μάαστριχτ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».
Ο φίλος μου ο Δημήτρης δεν είχε έρθει να δώσει καν στον διαγωνισμό Εκθεσης που θα έκρινε ποιοι θα πάμε στο Στρασβουργο, παλεύοντας με τους δαίμονες της εφηβικής κατάθλιψης και της κατάχρησης αλκοόλ.
Το δεύτερο το έβλεπα από τότε. Για το πρώτο με βοήθησε πολύ αργότερα η ειδικότητά μου να βάλω τη σωστή διάγνωση. Με τους υπόλοιπους νεαρούς Έλληνες «Ευρωβουλευτές» γυρίσαμε βράδυ Τετάρτης. Ήρθε και με πήρε ο πατέρας μου από εκεί που μας άφησε το λεωφορείο, κοντά στα μεσάνυχτα, λίγο πριν οι άμαξες των εκκολαπτώμενων «Ευρωβουλευτών» μεταμορφωθούν πάλι στις κολοκύθες των συμμαθητών, καθως κατεβαίναμε από το λεωφορείο.
Παρά τα 7 χρόνια νόσου του Parkinson, ο πατέρας μου οδηγούσε. Είχα πυρετό. Το κατάλαβε. Οι υπερκινησίες από την πλεονάζουσα L-Dopa που είχε πάρει για να κατορθώσει να έρθει να με παραλάβει χωρίς να περιμένω γίνανε ακόμη πιο έντονες. Τα χέρια του περισσότερο κρατιόνταν από το τιμόνι του Mazda -που ήδη είχε κλείσει 24 χρόνια οδικής ζωής- παρά το κρατούσαν. Το βράδυ παραμιλούσα και έλεγα για ανάλυση δυνάμεων F στους 4 άξονες…Μάλλον στο παραλήρημά μου διαγωνιζόμουν στη φυσική με τον Δημήτρη.
Πέμπτη μεσημέρι, επιστρέφοντας ο κολλητός και διπλανός μου, ο Νίκος, από το σχολείο (το πρωί χτύπησε το κουδούνι αλλά του είπε η μάνα μου πως είμαι άρρωστος)…ξαναχτυπά το κουδούνι, θριαμβευτικά!!... Δεν θυμάμαι αν κατέβηκε η μάνα μου ή ο πατέρας μου, τους λέει: «έρχομαι από το σχολείο…..ήρθε η κυρία στα Γαλλικά. Μας είπε αυτά που έκανε ο Χρίστος στο Στρασβούργο. Και όλη η τάξη χειροκροτούσε την άδεια του καρέκλα, δίπλα μου στο θρανίο!!!…Μας διάβασε την παρέμβασή του»:
«Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητοί συμμαθητές από ολόκληρη την Ευρώπη,
Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε για τη συναισθηματική μου κατάσταση, αλλά το γεγονός πως μιλάω εντός του ναού της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και Δημοκρατίας με φορτίζει με εσωτερική ένταση.
Δεν έχω δώρα να σας φέρω, εκτός από το αρχαίο, ελληνικό φως και τον πολιτισμό μας. Δυστυχώς δε μιλώ στα ελληνικά, γιατί η μητρική μου γλώσσα δε συμπεριλήφθηκε στο σύστημα μετάφρασης του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, παρά το ότι είναι η μητέρα των περισσότερων ευρωπαϊκών γλωσσών και αλφαβήτων.
Το περιεχόμενο της ερώτησής μου είναι στενά συνδεδεμένο με αυτό το γεγονός. Γνωρίζουμε όλοι πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Κοινότητα είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης ‘δύο ταχυτήτων’. Πιστεύετε πως ενέργειες όπως η απόρριψη της γλώσσας μας συμβάλλουν στην εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών;
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη μεγάλη προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ευρωπαϊκή κουλτούρα και πολιτική οργάνωση, θα πρέπει να θεωρήσουμε την άρνηση της γλώσσας μας ως χειρονομία που προάγει τη συνοχή της ευρωπαϊκής κοινότητας;
Σας ευχαριστώ πολύ»...
Το βράδυ δεν μου έπεφτε ο πυρετός. Δεν μπορούσα να πάω στην έγχρωμη τηλεόραση, στο καθιστικό, να δω τον τελικό Ρεάλ - Ολυμπιακός με τον πατέρα μου.
Πήρε μια μικρή τηλεόραση, που συναγωνιζόταν σε ηλικία το αυτοκίνητό μας, ασπρόμαυρη, από το δωμάτιο του και την έβαλε δίπλα στο κρεβάτι μου….ξύδι και νερό σε μια λεκάνη και ένα πανί βουτηγμένο σε αυτό (όπως στα Ευαγγέλια της Μ.Πέμπτης που εκείνο το βράδυ την τιμούσαν οι Ρωμαιοκαθολικοί: «ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή….Σκεῦος ἔκειτο ὄξους μεστόν· οἱ δὲ πλήσαντες σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ…) και μετά το έφερνε στο μέτωπό μου για να μου πέσει ο πυρετός, ακούραστα μέχρι να τελειώσει ο αγώνας…
Είδα τον αγώνα στην ασπρόμαυρη μικρή οθόνη…ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη έχασε από τον Σαμπόνις και τον Αρλάουσκας…εγώ κέρδισα!!…και δεν θα τον ξεχάσω…ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει πάλι Final Four, στο Abu Dabi, ξανά με εμφύλιο ημιτελικό των αιωνίων, που θα τον παρακολουθήσω μάλλον έγχρωμο και το πιθανότερο χωρίς πυρετό, αλλά μόνος…
