ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η αποδιδόμενη στο Μέγα Διπλωμάτη (της Ελλάδος και της Ευρώπης) Ελευθέριο Κ. Βενιζέλο ρήση, ότι στις Διεθνείς Σχέσεις «οι φιλίες είναι θνητές και τα συμφέροντα είναι … αθάνατα» έχει διαχρονική ισχύ και έχει αποκτήσει πρόσθετη αξία για την χώρα μας εξαιτίας της όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
του Γιάννη Γ. Ζαφειρόπουλου
Η όξυνση αυτή ουσιαστικά ενισχύεται από την επαμφοτερίζουσα πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και (από) την άθλια πολιτική του ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά ανέχονται και έμμεσα διευκολύνουν – με τη στάση τους – τις συνεχείς «γκαστερικές» ενέργειες, πράξεις και παραλείψεις της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας αγνοώντας προκλητικά το Διεθνές Δίκαιο και τους διεθνείς θεσμικούς Οργανισμούς (Ο.Η.Ε, Ε.Ε., ΝΑΤΟ κλπ. κλπ.).
Κατά την προεκλογική περίοδο αρκετοί «παράγοντες» του δημοσίου βίου και «τηλεοπτικοί καθοδηγητές» αμφισβητούσαν την δυνατότητα του Δημοκρατικού Κόμματος και του υποψηφίου Προέδρου του «κοιμισμένου» – κατά τον Ντ. Τράμπ – Τζο Μπάιντεν να κερδίσουν τις Προεδρικές Εκλογές στις Η.Π.Α.
Μετά την νίκη του Τζο Μπάϊντεν οι «κρυπτο-τραμπιστές» ανέβλεψαν και ξέχασαν τα «επιτεύγματα» του Τραμπ στην «οικονομία και στην αντιπαράθεση με την Κίνα, τη Β. Κορέα και το Ιράν» κλπ. κλπ. και αποθέωσαν τον φίλο της Ελλάδος νέο Πρόεδρο … κ. «Τζο Μπαϊντενόπουλο»!!!
Σήμερα κυβερνητικοί παράγοντες και οι «αναβλέψαντες» διαμορφωτές (;) της κοινής γνώμης προσβλέπουν στις υπαρκτές δυνατότητες της ελληνοαμερικανικής Ομάδας Πίεσης που στήριξε το νέο Πρόεδρο των Η.Π.Α. για να αναδιαμορφωθούν οι πολιτικές των Η.Π.Α. έναντι της Τουρκίας και ο Τζο Μπάϊντεν «να βάλει στη θέση του τον Ερντογάν…».
Κάτι τέτοιο συμπυκνώνει και εκφράζει και τις ελπίδες όλων μας, αλλά ενώ η ελπίδα πεθαίνει τελευταία οι φόβοι διαρκούν – δυστυχώς – όσο τα συμφέροντα, κυρίως, επηρεάζουν τις Διεθνείς Σχέσεις. Στην πολιτική – δυστυχώς, ή ευτυχώς – τα συμφέροντα δεν υποχωρούν, δεν κάμπτονται από τις επιθυμίες και τα συναισθήματα.
Και βέβαια τα εθνικά μας δίκαια δεν είναι αυτονόητα για τους τρίτους, και εκτός από τις επικοινωνιακές καμπάνιες και την «… εργώδη» κινητικότητα των αρμοδίων απαιτούνται συλλογικές κυβερνητικές δράσεις και όχι ατομικές πρωτοβουλίες.
- πρ. Υφυπουργός Εξωτερικών
