Σε όλη την προεκλογική περίοδο ελάχιστα συζητήθηκαν τα εθνικά θέματα. Εσχάτως μπήκε στη δημόσια σφαίρα το θέμα της Χάγης.
Οι δύο χώρες έχουν μακρά ιστορική εμπειρία διμερών διενέξεων. Αν και σπάνια, είχαμε περιόδους φιλικών σχέσεων με την Τουρκία, υπήρξαν προσπάθειες σύγκλισης, ακόμη και απευθείας συνομιλιών επί των διαφορών, σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στη Βέρνη (1976), στο Μοντρέ (1978), στη Νέα Υόρκη (1988) και στη Μαδρίτη (1997). Αν για κάποιους στην Ελλάδα η Χάγη φαντάζει σαν μερική λύση, τα δεδομένα στην πορεία προς το διεθνές δικαστήριο πρέπει να εξεταστούν διεξοδικά.
Και αυτό γιατί η Τουρκία δεν θα συνυπογράψει προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο παρά μόνο αν πρόκειται να πραγματοποιηθεί συζήτηση επί όλων των θεμάτων. Δηλαδή γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα των νησιών, ΑΟΖ. Η Ελλάδα αναγνωρίζει ως βασική και μόνη διαφορά με την Τουρκία το ζήτημα του προσδιορισμού της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία, μάλιστα, δεν έχει κυρώσει ούτε τη Διεθνή Συνθήκη για την Υφαλοκρηπίδα του 1958, ούτε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, οι οποίες ορίζουν την υφαλοκρηπίδα και τρόπους οριοθέτησής της. Οι χαμηλοί τόνοι του Ελληνα πρωθυπουργού έχουν παγιδεύσει την Τουρκία σε μια κατάσταση από όπου, ό,τι και να κάνει, θα βγει χαμένη. Αν πάει προς τη Χάγη, θα πρέπει πριν να δεσμευτεί για μια σειρά συνθήκες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον Ερντογάν.
