Για τον Διογένη, τον κυνικό φιλόσοφο της αρχαιότητας, ο έρωτας είναι «η ασχολία των αργόσχολων». Στην προκειμένη περίπτωση ο εκ του οράν το εράν (αυτό που βλέπουμε) «έρωτας» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για τους φόρους, αποτελεί ενασχόληση και μάλιστα επαγγελματική των σοσιαλιστικών κομμάτων. Υπό αυτή την έννοια όχι μόνο αργόσχολοι δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά τουναντίον έχουν πάρει τόσο σοβαρά τη δουλειά τους σε βαθμό που θα ζήλευαν και οι πλέον εργασιομανείς εφοριακοί.
Δεν είναι βέβαιο, μέχρι να αποδειχθεί, ότι η αντιπολίτευση έχει κρυφή ατζέντα: είναι σίγουρο όμως ότι δεν έχει ατζέντα. Κι αυτό φαίνεται γιατί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ να έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες των ενημερωτικών εκπομπών. Αυτή είναι η κωμική πλευρά των οικονομικών προγραμμάτων τους: γιατί υπάρχει και η σοβαρή πλευρά που είναι συνυφασμένη με τις ιδεοληψίες της δώθε Αριστεράς και της κείθε Κεντροαριστεράς.
Αυτή που οι σοσιαλιστές- παλιάς ή νέας κοπής δεν έχει σημασία- επικαλούνται ως «δίκαιη φορολόγηση», στην ουσία δεν είναι παρά μια μορφή τιμωρίας στην επιτυχία και στο κέρδος. Και αφορά πρωτίστως τη μεσαία τάξη που υποχρεώνεται να πληρώνει και για τους έχοντες και για τους μη έχοντες. Αλλά η «φορολόγηση του πλούτου» ως αφήγημα είναι δημοφιλές στις μάζες αφού άλλοι πληρώνουν τους δικούς τους φόρους.
Μονίμως η μεσαία τάξη που εκ των πραγμάτων δεν έχει τη δυνατότητα να αποταμιεύει, αφού ό,τι περισσεύει τα πληρώνει σε φόρους. Παραφράζοντας τον Τσώρτσιλ: Άλλοι βλέπουν τη μεσαία τάξη σαν τίγρη που πρέπει να σκοτώσουν, άλλοι σαν αγελάδα που μπορούν να αρμέξουν και είναι λίγοι αυτοί που την βλέπουν σαν ένα δυνατό άλογο που την αναγκάζουν να σέρνει ένα σαραβαλιασμένο αμάξι.
Αλλά, είπαμε: ο έρωτας και οι φόροι δεν κρύβονται. Μόνο τα κρυφά προγράμματα κι αυτά όχι για πολύ…
