Όλα κι όλα. Ο Αλέξης Τσίπρας μάς είχε προειδοποιήσει από την επομένη της εκλογής του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ όταν, προσερχόμενος στο γραφείο του στη Βουλή, είχε δηλώσει: «Δεν θα σας αφήσουμε να πλήξετε. Όχι εγώ, ο ΣΥΡΙΖΑ…»
Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει ν’ ασχολούνται όλοι μαζί του, ειδικά με τον νέο του πρόεδρο, χωρίς όμως αυτό να μετατρέπεται σε οφέλη για το κόμμα. Δυστυχώς για το κόμμα της πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς υπάρχει αρνητική δημοσιότητα και έχει καταφέρει να τη συσσωρεύει όλη πάνω του.
Όσα συμβαίνουν στο κόμμα που φέρει τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την ημέρα που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ο –«με λένε Στέφανο»– Κασσελάκης γίνονται αντικείμενο συζήτησης. Αλλά αρνητικής συζήτησης που φτάνει στην ειρωνεία, για να καταλήξει σε ανέκδοτο. Και το χειρότερο για έναν πολιτικό σχηματισμό είναι να αποτελέσει το αντικείμενο για την παραγωγή επιθεωρησιακού τύπου αναφορές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε έχει φτάσει, αν δεν το έχει ξεπεράσει, στο τέλος του. Από εδώ και πέρα, όσα συμβαίνουν έχουν πλέον υπερβεί το πολιτικό επίπεδο και αγγίζουν το παραπολιτικό, λαμβάνοντας μορφή επιθεώρησης, όπως το περιέγραψε γλαφυρά και ο Μάρκος Σεφερλής.
Συγκρούσεις, ύβρεις, επιθέσεις εκατέρωθεν και μια μόνιμη απειλή διαγραφών και αποχωρήσεων συνιστούν μοναδικό αφήγημα που αναδεικνύει και τη βάση πάνω στην οποία ανδρώθηκε στο πολιτικό σκηνικό ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάτησε σε μια οργή για να φτάσει να κυβερνήσει, διατηρήθηκε στην επιφάνεια μέσω της συγκολλητικής ουσίας που προσφέρει η εξουσία και τώρα μέσα πάλι από μια υπόκωφη οργή, στο εσωτερικό του αυτή τη φορά, οδεύει προς τη βάση του…
