Κάποτε ήταν αναμενόμενο να συμβεί και συμβαίνει: Ο ΣΥΡΙΖΑ να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Οι συλλογικότητες που διά των συνιστωσών έγιναν, ή προσπάθησαν να γίνουν, κόμμα, βρίσκονται σε διαδικασία διάλυσης. Είχαν καταφέρει για μεγάλο χρονικό διάστημα να ξεγελάσουν πολλούς, μεταξύ αυτών και ένα μεγάλο μέρος όλων όσοι συναισθηματικά είχαν συνδεθεί με την Ανανεωτική Αριστερά του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, πλαστογραφώντας τις ιδέες τους και παραποιώντας την ιστορία τους.
Η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια που την ακολούθησαν αποτέλεσαν για τον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να εκμαυλίσει μια μερίδα του προοδευτικού κόσμου, συγχρόνως να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο που είχε στόχο τη διάλυση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Το σχέδιο εν μέρει λειτούργησε και οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στη συρρίκνωση. Απέτυχε, όμως, να πλήξει τη Ν.Δ., παρά τη σκευωρία που στήθηκε σε βάρος στελεχών της με τη Novartis. Η παράταξη που αποκατέστησε το δημοκρατικό πολίτευμα και ενέταξε τη χώρα στην Ε.Ε. άντεξε. Οι αξίες της δεν έχουν ημερομηνία λήξης όπως του ΣΥΡΙΖΑ, που αποδείχθηκε «κόμμα» μιας χρήσης.
Ο δημοκρατικός κόσμος που παρακολουθεί την αυτοδιάλυση της αυταπάτης, μια από τις πολλές που είχε ο άνθρωπος που έδωσε στο λαϊκισμό ιδεολογική υπόσταση, ο Τσίπρας, δεν θα κλάψει γι’ αυτούς που φεύγουν και αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Πολύ απλά γιατί κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν είναι ίδιοι...
