Η πρόταση του Gabriel Zucman για τη φορολόγηση των υπερπλουσίων δεν είναι απλώς μια οικονομική πρόταση, είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για το τι σημαίνει πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη στη σύγχρονη Ευρώπη. Και όμως, αντί να συζητηθεί με ψυχραιμία και επιχειρήματα, έχει μετατραπεί σε άλλοθι για πολιτικούς και τραπεζίτες που φοβούνται να αγγίξουν την ουσία.
Ο φόρος αυτός, που προτείνει να πληρώσουν οι πλουσιότεροι Γάλλοι και να χρηματοδοτηθεί το κοινωνικό κράτος, απορρίπτεται με επιχειρήματα γεμάτα φόβο και υπεκφυγές. «Κομμουνιστική», «παραληρηματική», λένε οι επικεφαλής τραπεζών. Καταλαβαίνετε την ειρωνεία: εκείνοι που πλουτίζουν σε βάρος της κοινωνίας πανικοβάλλονται όταν προτείνεται να συνεισφέρουν, όχι να προστατεύσουν.
Bonsoir M. le premier ministre @SebLecornu :
— Gabriel Zucman (@gabriel_zucman) September 9, 2025
Le temps est venu d’imposer les milliardaires
🧵
Και όμως, η κοινωνία φαίνεται να καταλαβαίνει καλύτερα από τους «σερίφηδες του Νότιγχαμ». Οι Γάλλοι πολίτες υποστηρίζουν μαζικά την πρόταση Zucman, κατανοώντας ότι το αληθινό δημοσιονομικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος καθαυτό, αλλά η ανισότητα που το δημιουργεί. Κι αν η κυβέρνηση δεν τολμήσει τώρα, το τίμημα θα είναι υψηλό: απεργίες, κοινωνική δυσαρέσκεια, και η απομάκρυνση της πολιτικής από την πραγματικότητα.
Η πρόταση Zucman δεν είναι μια «παραληρηματική ιδέα». Είναι η ευκαιρία να δούμε μια κυβέρνηση να υπερασπίζεται το δίκαιο και όχι τα συμφέροντα των λίγων. Αν οι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος να την υιοθετήσουν, η ιστορία θα τους καταγράψει ως αδύναμους σερίφηδες, φοβισμένους από τους πραγματικούς νόμους της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η επιλογή είναι απλή: ή η πολιτική υπηρετεί τους πολίτες ή συνεχίζει να υπακούει στους τραπεζίτες. Ο «φόρος Zucman» είναι το τεστ της πολιτικής ηθικής και η Γαλλία το παρακολουθεί από κοντά.
