Όταν οι δασμοί αυξάνονται, δεν πρόκειται μόνο για ποσοστά επί των προϊόντων. Πρόκειται για αναδιανομή επιρροής. Οι εμπορικοί δασμοί είναι το σύγχρονο εργαλείο ισχύος: λιγότερο θορυβώδες από τις κυρώσεις, πιο στοχευμένο από την πολιτική πίεση. Και ενίοτε πιο αποτελεσματικό.
Η επιστροφή της λογικής των «εμπορικών πολέμων», όπως αυτή εκφράστηκε από την Ουάσιγκτον με την επιβολή δασμών σε ευρωπαϊκά προϊόντα, δεν είναι ένα πρόσκαιρο φαινόμενο. Ανήκει σε μια τάση που βαθαίνει: κάθε περιφερειακή ή υπερδυναμική δύναμη επιδιώκει όχι μόνο να προστατεύσει την εσωτερική της αγορά, αλλά και να επανακαθορίσει τις γραμμές πρόσβασης των άλλων. Δεν είναι έκπληξη που χώρες όπως η Ινδονησία κλείνουν ευνοϊκές διμερείς συμφωνίες με τις ΗΠΑ, διεκδικώντας χώρο στο διεθνές εμπορικό οικοσύστημα.
Μέσα σε αυτήν τη σκακιέρα, η Ελλάδα δεν είναι απλώς «παραλήπτης» επιπτώσεων. Είναι κόμβος. Είτε πρόκειται για ελαιόλαδο είτε για logistics, είτε για τουριστική τεχνογνωσία είτε για ναυτιλία, η ελληνική παρουσία σε παγκόσμιες αγορές διαθέτει χαρακτήρα ποιότητας και γεωστρατηγικής τοποθέτησης.
Αυτό όμως δεν φτάνει...
Οι δασμοί είναι ένα μήνυμα. Όχι μόνο για τα προϊόντα που επηρεάζονται, αλλά και για τα κράτη που καλούνται να ανασχηματίσουν την εμπορική τους πολιτική όχι με αμυντικό, αλλά με επιθετικό σχεδιασμό. Η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες, τα εργαλεία και κυρίως τη γεωγραφική και θεσμική θέση για να το πράξει.
Το ζήτημα πλέον δεν είναι πού μας χτυπάει το κύμα, αλλά πού θέλουμε να φτάσουμε.
