Το φετινό καλοκαίρι φαίνεται πως δεν θα χρειαστεί τους συνήθεις υπόπτους, δηλαδή τις πυρκαγιές και την ένταση στο Αιγαίο, για να ανεβάσουν (…αναλόγως με το υδραργυρικό…) και το πολιτικό θερμόμετρό του, καθώς το πιθανότερο είναι πως θα συμπέσει με μια περίοδο διερευνητικών εντολών και με μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Προβάλλει, λοιπόν, ακόμη πιο επιτακτική, η ανάγκη συνεννόησης όλων των πολιτικών δυνάμεων που θα προκύψουν από τις κάλπες της 21ης Μαΐου, τόσο για την εξασφάλιση της κυβερνησιμότητας όσο και -κυρίως- για τα Εθνικά Θέματα, σε αντιδιαστολή με τη διχαστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ που διαχρονικά προέτασσε το μικροκομματικό έναντι του εθνικού συμφέροντος.
Ήταν η ίδια αυτή, εθνικά ανεύθυνη, στάση που εκτροχίασε την πορεία ανάκαμψης της χώρας το 2015, με την άνοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξουσία και την παρωδία της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη η οποία οδήγησε στο κλείσιμο των Τραπεζών και στα capital controls.
Η έλλειψη πολιτικής ουσίας και οι, κατά πολύ χειρότερες των προηγουμένων, μνημονιακές φοροεισπρακτικές αφαιμάξεις των πολιτών τις οποίες νομοθέτησε και επέβαλλε η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ο οποίος θα καταργούσε τα μνημόνια «με έναν νόμο και με ένα άρθρο», την είχανε ωθήσει αρκετές φορές σε αντισταθμιστικές επικοινωνιακές φιέστες, όπως αυτή που είχε στήσει το καλοκαίρι του 2017 με αφορμή το μνημείο της ΕΡΤ.
Μια φιέστα η οποία, περιποιώντας τιμή στους απολυμένους της ΕΡΤ προσέβαλλε τις χιλιάδες των απολυμένων άλλων τομέων, οι οποίοι υπέστησαν τις οδυνηρές συνέπειες της παράτασης και της επιδείνωσης της αντιαναπτυξιακής περιδίνησης στην οποία είχε εγκλωβίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα και την οικονομία μας.
Μια οικονομία που στα τέλη του 2014, είχε αρχίσει να εμφανίζει ρεαλιστικές προοπτικές επιστροφής στην κανονικότητα. Αντί για αυτό, όμως, ακολούθησαν οι αναίτιες θυσίες του 3ου μνημονίου το οποίο φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα της διαπραγματευτικής ανικανότητας των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ένα μνημόνιο που εφαρμόστηκε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοί του συνοδοιπόροι στο μέτωπο του λαϊκισμού, της πολιτικής απρέπειας, της γραφικότητας και της ανεπάρκειας αρνήθηκαν να αφήσουν την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να ολοκληρώσει τον μεταρρυθμιστικό της κύκλο, βγάζοντας τη χώρα στις αγορές.
Από αυτήν την άποψη, το κλείσιμο της ΕΡΤ απετέλεσε τη θρυαλλίδα για την καταστροφική παράδοση της χώρας στον κ. Τσίπρα και τους εξίσου αναποτελεσματικούς πολιτικούς τους φίλους, συντρόφους και συνεργάτες. Το «μαύρο» στην ΕΡΤ ήταν αυτό που οδήγησε, έστω ως αφορμή, στην αποχώρηση του κ. Κουβέλη από τον τρικομματικό συνασπισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δίνοντας την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να επιδοθεί σε ένα επιζήμιο θεσμικό παίγνιο σχετικά με την -τότε- εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε εκείνη την κορυφαία στιγμή θεσμικής ευθύνης για την εκλογή του Ανωτάτου Άρχοντος του Πολιτεύματος, εν μέσου μιας πρωτοφανούς συγκυρίας που αντιμετώπιζε η χώρα, ο κ. Τσίπρας προτίμησε να καταδικάσει σε προεκλογική αστάθεια την -έστω και αναιμικώς- ανακάμπτουσα οικονομία της πατρίδος μας, προκειμένου να ανέβει μία ώρα αρχύτερα στην εξουσία αυτός και το κόμμα του.
Όμως, σιγά-σιγά ο λαός αφυπνίστηκε και ακόμη και οι εξαπατηθέντες του «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», ακόμη και οι θιασώτες του κ Βαρουφάκη έγιναν υποψιασμένοι και ενήμεροι. Επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί, όπως αυτοί στους οποίους κατέφευγε ο ΣΥΡΙΖΑ, με το μνημείο της ΕΡΤ, δύο χρόνια μετά το μαρτυρικό καλοκαίρι του 2015 ή οι θεσμικά απαράδεκτες, διαρκείς, δηλώσεις του κ. Πολάκη για τη δικαιοσύνη, δεν μπορούσαν να αποπροσανατολίσουν τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών και το μόνο που επιτύγχαναν ήταν να αποκαλύπτουν την πολιτική απρέπεια και τη θεσμική ανεπάρκεια στελεχών όπως ο τότε Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας, ο -τότε-διορισμένος από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Πρόεδρος της ΕΡΤ ή η, πρώην ΑΝΕΛ, κα Ραχήλ Μακρή, με τα δύο τελευταία δημόσια πρόσωπα να αλληλοβρίζονται μπροστά στις κάμερες τον Ιούνιο του 2017. Στελέχη τα οποία δεν θα είχαν καμία πολιτική τύχη και προοπτική σε συνθήκες κανονικότητας και ορθής κρίσης των πολιτών, παρά μόνον εκμεταλλευόμενα το λαϊκίστικο κύμα της αγανάκτησης που έφερε στην κοινωνία η κρίση. Κύμα το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε καιροσκοπικά προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία, μέσα από την εξαπάτηση του λαού, επικαλούμενη, μετά το το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, τις αυταπάτες του ίδιου του κ. Τσίπρα.
Κύμα το οποίο μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ του περιθωριακού 3% της αντιδραστικής αριστεράς των καταλήψεων σε κυβερνώσα παράταξη. Γιατί τόσο ήταν το ποσοστό του, όταν το καλοκαίρι του 2007 η χώρα καιγόταν από άκρη σε άκρη, πιθανώς στο πλαίσιο οργανωμένου ξενοκίνητου σχεδίου.
Τότε δεν ακούσαμε ίχνος ενωτικού λόγου από τον κ. Τσίπρα και την κοινοβουλευτική και ιδεολογική του ομήγυρη. Μετά ήρθε η κρίση, η αγανάκτηση των πολιτών και η διπλά εσφαλμένη προσπάθειά τους να τιμωρήσουν τον «παλιό» πολιτικό κόσμο για τα λάθη του, φέρνοντας στην εξουσία μία κυβέρνηση της οποίας οι Υπουργοί είχανε φτάσει στο σημείο να συνομιλούν με ισοβίτες έγκλειστους των φυλακών….
* Ο Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD είναι Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών, πρόεδρος Δ.Σ. ΚΕΘΕΑ και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
