Το κρουαζιερόπλοιο με Ισραηλινούς τουρίστες έφυγε πριν καν αποβιβαστούν. Διαμαρτυρίες, ιδεολογική τύφλωση και μία κοινωνία που αυτοϋπονομεύεται.
*Του Χρήστου Κουπελίδη
Το καλοκαίρι του 2025 φέρνει άλλη μία σκηνή ντροπής και παραλογισμού στην ελληνική επικαιρότητα. Ένα κρουαζιερόπλοιο με Ισραηλινούς τουρίστες πλησιάζει τη Σύρο. Δεν αποβιβάζονται ποτέ. Ο λόγος; Ομάδες διαμαρτυρόμενων πολιτών, πανό, συνθήματα και μία χώρα που μπερδεύει την πολιτική διαφωνία με τον τουριστικό αποκλεισμό.
Το πλοίο δεν είχε ούτε στρατιωτικό φορτίο ούτε πολιτική ατζέντα. Είχε ανθρώπους που ήθελαν να δουν την Ελλάδα. Όμως κάποιοι αποφάσισαν ότι οι συγκεκριμένοι επισκέπτες δεν είναι καλοδεχούμενοι. Η αστυνομία απέκλεισε την πρόσβαση. Το πλοίο τελικά αποχώρησε. Ο τουρισμός έγινε πολιτικό όπλο.
Η διαμαρτυρία βαφτίζεται "ειρηνική", η αντίδραση "πολιτική θέση", και η κρατική τηλεόραση ανακοινώνει πως... υπήρξε κυκλοφοριακό πρόβλημα. Ίσως επειδή τα πανό καταλαμβάνουν χώρο στο οδόστρωμα. Ίσως γιατί δεν είναι πολιτικά ορθό να παραδεχθείς πως οργανωμένες ομάδες καθορίζουν ποιος είναι καλοδεχούμενος στη χώρα και ποιος όχι.
Και αν νομίζατε ότι θα υπήρχε μια ελάχιστη φωνή λογικής γελαστήκατε. Ο Σύλλογος των Εργαζομένων στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου δηλώνει απερίφραστα την αντίθεσή του στον ελλιμενισμό του κρουαζιερόπλοιου. Με λίγα λόγια: «Όχι μόνο δεν το θέλουμε, αλλά να μη χρησιμοποιεί καν τις δικές μας υποδομές».
Αυτή είναι η Ελλάδα που έχει ανάγκη τον τουρισμό, αλλά τον διώχνει.
- Που θέλει επενδύσεις, αλλά με «ιδεολογικό έλεγχο».
- Που διαδηλώνει για την ειρήνη αλλά τιμωρεί τους ανθρώπους ενός κράτους.
- Που θέλει διεθνείς συμμαχίες, αλλά φέρεται σαν κακομαθημένος έφηβος στο διπλωματικό πεδίο.
- Και κυρίως: που δίνει φωνή και εξουσία σε οργανωμένες μειοψηφίες, ενώ η σιωπηλή πλειοψηφία παρακολουθεί άφωνη, μουδιασμένη, κουρασμένη.
Το να διαμαρτύρεσαι για μια κρατική πολιτική είναι θεμιτό. Το να τιμωρείς όμως πολίτες μιας χώρας επειδή δεν σου αρέσει το κράτος τους, είναι απλός φανατισμός. Και είναι τρομακτικό όταν τέτοιες συμπεριφορές υιοθετούνται και ενθαρρύνονται.
Σε τελική ανάλυση, είμαστε η χώρα που παραπονιέται πως δεν την παίρνουν στα σοβαρά… ενώ την ίδια στιγμή κλείνει λιμάνια με πολιτικά κριτήρια και διώχνει τουρίστες με "ιδεολογική καθαρότητα".
Είναι εύκολο να κατηγορούμε «τους ακροαριστερούς», «τους αντισημίτες», «την κυβέρνηση», «τα ΜΜΕ».
Η αλήθεια όμως είναι πιο σκληρή: φταίμε όλοι.
Γιατί αφήνουμε το δημόσιο λόγο σε μειοψηφίες. Γιατί δεν μιλάμε. Γιατί δεν απαιτούμε σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Γιατί δεχόμαστε να βλέπουμε την Ελλάδα να αυτογελοιοποιείται — και απλώς... σκρολάρουμε.
Κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Και πλέον δεν είναι ούτε αστείο ούτε "γραφικό". Είναι επικίνδυνο.
*Οικονομολόγος – Σύμβουλος Στρατηγικής Ανάπτυξης
