Το ΠΑΣΟΚ ξεδιπλώνει στο κείμενό του μια πρωτοφανή δόση αυτοαναίρεσης, παρουσιάζοντας την παραίτηση Καϊμακάμη ως «κρίκο της αλυσίδας διαφθοράς». Η αναφορά σε κομματικές επιλογές και οικογενειακές επιδοτήσεις εκλαμβάνεται ως σοβαρή κατηγορία, ενώ η ίδια η ανακοίνωση αποκαλύπτει την εμμονή του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική μικροψυχία και στον λαϊκισμό. Η προσπάθεια να μετατραπεί το διοικητικό ζήτημα του ΟΠΕΚΕΠΕ σε θεσμικό σκάνδαλο φανερώνει έλλειμμα πολιτικής σοβαρότητας και προετοιμάζει το έδαφος για παντελή αποδυνάμωση της δικής του αξιοπιστίας.
Η ανακοίνωση είναι πλήρως αποσπασματική, χρησιμοποιεί επιλεγμένες φράσεις για να εξάψει την οργή και να δημιουργήσει εντυπώσεις, χωρίς καμία αναφορά σε αριθμητικά στοιχεία, διαδικασίες ή πραγματικά δεδομένα. Η εμμονή του ΠΑΣΟΚ στη φράση «διαφθορά» και στη διαρκή καταγγελία της κυβέρνησης δεν υποστηρίζεται από συγκεκριμένα γεγονότα, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική τους στρατηγική στηρίζεται σε εντυπώσεις και όχι σε τεκμήρια.
Η υποτιθέμενη ανησυχία για το «ηθικό και πολιτικό ανάστημα» της κυβέρνησης μοιάζει με κακόγουστο καλειδοσκόπιο υποκρισίας. Η ίδια η ανακοίνωση αποκαλύπτει την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να συνδεθεί με τον πολίτη μέσα από θεσμική επιχειρηματολογία. Αντί να προτείνει πολιτικές λύσεις ή να αναδεικνύει συγκροτημένα προβλήματα διακυβέρνησης, περιορίζεται σε καταγγελτική ρητορική, αποδεικνύοντας ότι ο πολιτικός τους λόγος δεν υπερβαίνει τον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό.
Η τελική κατάληξη της ανακοίνωσης, που υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση λειτουργεί «ως κομματικός πελατειακός μηχανισμός», είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα πολιτικής υπερβολής. Το ΠΑΣΟΚ αυτοκαταγγέλλεται ως κόμμα που αναλώνεται στην καταγγελία χωρίς αυτοκριτική και χωρίς καμία πολιτική πρόταση. Το κείμενο δεν είναι απλά επίθεση στην κυβέρνηση, αλλά μια άσκοπη πολιτική αυτοπαγίδα που εκθέτει τη δική του ανικανότητα να προσφέρει σοβαρή αντιπολίτευση.
