Με αφορμή τη γιορτή που διοργανώθηκε σε προαύλιο χώρο εκκλησίας στην Αθήνα από τον Δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα, γεννιέται αναπόφευκτα ένα ερώτημα που ξεπερνά το ίδιο το γεγονός: μπορούν τελικά οι προαύλιοι χώροι των εκκλησιών να χρησιμοποιούνται για πάρτι και εκδηλώσεις τέτοιου χαρακτήρα; Το ερώτημα δεν είναι απλό και σίγουρα δεν επιδέχεται εύκολες ή μονοδιάστατες απαντήσεις.
Η συγκεκριμένη εκδήλωση προκάλεσε αντιδράσεις. Κάποιοι πολίτες ένιωσαν άβολα, θεωρώντας ότι ο χώρος έχει έντονο θρησκευτικό και συμβολικό βάρος που δεν συνάδει με τέτοιες χρήσεις. Άλλοι πάλι την προσπέρασαν αδιάφορα, αντιμετωπίζοντάς τη ως μια ακόμα δημοτική δράση χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Αυτή ακριβώς η διχογνωμία αποτυπώνει και τη σύγχυση γύρω από τα όρια του δημόσιου και του ιερού.
Ωστόσο, ένα στοιχείο μοιάζει αδιαμφισβήτητο: δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τον ίδιο άνθρωπο να διοργανώνει μια αντίστοιχη γιορτή σε προαύλιο χώρο τζαμιού. Εκεί, ο σεβασμός στο θρησκευτικό συναίσθημα θα ήταν δεδομένος και αυτονόητος. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν επιτρέπεται ή όχι μια τέτοια χρήση, αλλά γιατί ό,τι αφορά τους Έλληνες και την Ορθόδοξη παράδοση συχνά αντιμετωπίζεται με μια ευκολία που αγγίζει την αδιαφορία.
Ο Χάρης Δούκας μοιάζει να προσπερνά το ελληνορθόδοξο στοιχείο, χωρίς να σταθμίζει πώς νιώθουν όσοι το θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς τους. Κι αυτό, ανεξαρτήτως τελικής απάντησης στο αρχικό ερώτημα, είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί όλους όσους τον ψήφισαν.
