Τις επετείους, και τις θετικές και τις αρνητικές, πρέπει να τις θυμόμαστε γιατί έχουν θεραπευτικό χαρακτήρα. Στις πρώτες για να βάζουμε «στοίχημα» με τους εαυτούς μας και τις δεύτερες για να μην υποπέσουμε στα ίδια λάθη. Για αυτό και δέκα χρόνια μετά από τη νίκη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δηλαδή των Τσίπρα-Καμμένου, οφείλουμε να διαβάσουμε το πώς φτάσαμε εκεί, και κυρίως ποιος είναι ο απολογισμός αυτής της «νίκης».
Διότι διαπιστώνω ότι όσο περνά ο καιρός κάποιοι επιχειρούν να γίνουν «μιμητές», αλλάζοντας μάλιστα «στρατόπεδο». Και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ που κοντεύει να ξεχάσει πως το αντιμετώπιζαν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του και είναι έτοιμο να πάει και χέρι-χέρι μαζί τους για να φύγει η «κακιά Δεξιά».
Θέλω να πιστεύω ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Γι’ αυτό θα κάνει καλό στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να διαβάσουν τα γεγονότα της εποχής και τα όσα ακολούθησαν. Να θυμηθούν ποιοι ήταν αυτοί που τους κυνηγούσαν από χωρίου εις χωρίον και πόσα στελέχη τους μετακόμισαν στην Κουμουνδούρου. Να θυμηθούν τι και ποιος τους διέλυσε εν μια νυκτί για να δημιουργήσει τον μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ του 36%. Κυρίως να θυμηθούν τι έλεγαν για εκείνους όσοι σήμερα τους απλώνουν το χέρι για να… ρίξουν μαζί τον Μητσοτάκη.
Και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, ειλικρινά, εάν από τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταλάβει το λάθος τους και είχαν ζητήσει συγγνώμη για τα όσα έκαναν στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο από κόμμα του Πινοσέτ έγινε και πάλι κόμμα του προοδευτικού χώρου. Αλλά φαίνεται πως για κάποιους η δίψα για εξουσία λειτουργεί ως φίλτρο αμνησίας. Μέχρι και στις… πλατείες και στα αγροτικά μπλόκα αποφάσισαν να κάνουν κοινές εμφανίσεις.
Στο ΠΑΣΟΚ δεν συνειδητοποιούν ότι με το… συγχωροχάρτι που δίνουν στους χθεσινούς διώκτες τους, εκείνοι παραμένουν ζωντανοί και το ίδιο αρχίζει πάλι να πέφτει. Δέκα χρόνια μετά, κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη είναι έτοιμοι για το επόμενο λάθος τους…
