Κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών, ακριβώς επειδή είναι «φυσικές» και όχι «ψηφιακές», οι ψηφιακές τεχνολογίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Οταν χάνονται ζωές και καταστρέφονται περιουσίες στον πραγματικό κόσμο είναι λίγα που το ψηφιακό περιβάλλον μπορεί να προσφέρει. Υποθέτω ότι τη φυσική καταστροφή σε κάποιον βαθμό (μεγαλύτερο ή μικρότερο, αναλόγως της εργασίας καθενός) ακολουθεί και η ψηφιακή, ότι δηλαδή δεδομένα χάθηκαν για πάντα εξαιτίας της πλημύρας ή της φωτιάς. Ομως αυτό το σημείωμα δεν αφορά αυτό, δεν αφορά δηλαδή το ψηφιακό σκέλος της φυσικής καταστροφής. Αφορά το ερώτημα αν οι ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν κάπως να βοηθήσουν.
Οι ιδέες που υπάρχουν είναι ήδη γνωστές: drones για παρακολούθηση και ταχύτερη επέμβαση ή, μετά το χτύπημα της φύσης, για βοήθεια στους πληγέντες. SMS σε όλα τα κινητά εντός περιοχής για εκκένωση ή για άλλες πρακτικές οδηγίες. Χρήση των social media για ενημέρωση του κοινού ή αμφίδρομη επικοινωνία με όσους έχουν ανάγκη. Η λίστα μεγαλώνει διαρκώς, επειδή όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν smartphones.
Ολα τα παραπάνω είναι χρήσιμα και εφικτά. Ομως, αν αυτή πρόκειται να είναι η πραγματικότητά μας από δω και πέρα, με ετήσιες φυσικές καταστροφές, καθεμία από τις οποίες πριν από λίγο καιρό μάς φαινόταν απίθανη, μήπως έπρεπε κι εμείς να πάμε πιο γρήγορα μπροστά; Πώς; Για παράδειγμα, ψηφιοποιώντας όλη την Ελλάδα. Η σκέψη είναι ότι, αν τα «ανεβάσουμε» όλα στον ψηφιακό κόσμο, οι αντιδράσεις μας κατά τη διάρκεια και μετά τα χτυπήματα της φύσης θα είναι αποτελεσματικότερες.
Ετσι ή αλλιώς, η ψηφιακή μας ζωή κατά κει πάει, η Τεχνητή Νοημοσύνη και το Metaverse είναι προ των πυλών. Αντί να περιμένουμε πρώτα να τα «τρέξει» η αγορά και στη συνέχεια τα κράτη, ίσως η ανάγκη και η εμπειρία μας να μπορούσαν να αντιστρέψουν αυτήν τη σειρά.
