Δεν υπάρχει χειρότερο είδος πολιτικού από αυτόν που απευθύνεται στους πολίτες ψηφοθηρικά -με όρους αγυρτείας- εξυφαίνοντας θεωρίες συνωμοσίας. Ή τον άλλον που χειραγωγεί συναισθηματικά και συμβουλευτικά (από θέση συνηγόρου υπεράσπισης, ενίοτε) το εργαλειοποιημένο «θύμα» του βάσει σχεδίου κινήτρων γύρω από καθορισμένους πολιτικούς στόχους.
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, φυσικά, βασική προϋπόθεση είναι η «συνέργεια» του λαού, ο οποίος λειτουργεί συνήθως παρορμητικά, ευκολόπιστα, πολύ περισσότερο όταν διαβιοί σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα που παρατείνεται, στην περίπτωσή μας, μετά το σχεδόν προ τριετίας σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
Κλίμα που ήταν ο κύριος παράγοντας ο οποίος ώθησε προ έτους σχεδόν σε μαζική κάθοδο χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους με αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης για το εθνικών διαστάσεων δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 (όπου έχασαν τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας νεαρής ηλικίας, ως επί το πλείστον), σε συνέχεια προγενέστερων στη θάλασσα και τη στεριά (Εξπρές Σάμινα, 2000 - Ηλεία, 2007 - Μάνδρα, 2017 και Μάτι 2018) με εκατόμβες θυμάτων επί διακομματικών κυβερνήσεων.
Αυτούς τους μαζικούς, κοινούς βηματισμούς θέλησαν -δυστυχώς- να εκμεταλλευτούν τα δύο είδη πολιτικών που προανέφερα εισαγωγικά. Πολιτικών συνωμοσιολόγων και «λαφυραγωγών» του ανθρώπινου πόνου. Σε κάθε περίπτωση ψηφοθήρων, οι οποίοι τροχοδρομούν στις ράγες της φτηνής προπαγάνδας με υλικό συνανθρώπους μας οι οποίοι είτε πνίγηκαν είτε σκοτώθηκαν ή απανθρακώθηκαν.
Η πρώτη περίπτωση, ασφαλώς, δεν μας ξαφνιάζει καθόλου (σε συνωμοσιολογικό επίπεδο), γιατί ο κύριος εκπρόσωπος του είδους πολιτικός έδωσε δείγματα «γραφής» το 2018 με αφορμή τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής, όταν ισχυριζόταν ότι την προκάλεσαν δράστες βάσει σχεδίου για τη δημιουργία του... «Δρόμου του Μεταξιού» προς διευκόλυνση -υποτίθεται- «της μεταφοράς κινεζικών προϊόντων από τα λιμάνια Λαυρίου και Ραφήνας προς τη Δυτική Ελλάδα (μέσω Αττικής Οδού και Αθηνών-Πατρών»).
Πηγή του το συνωμοσιολογικό και αντισημιτικό μπλογκ «Έσχατη Γραμμή Ανασχέσεως». Μπλογκ το οποίο απέδιδε την πυρκαγιά στο Μάτι (104 νεκροί) όχι σε εμπρησμό εξ αμελείας (όπως ισχυρίζονταν οι Αστυνομικές Αρχές), αλλά σε... σιωνιστικό σχέδιο με σκοπό να περάσουν τα κινεζικά προϊόντα στη Δυτική Ευρώπη. Λες και χρειαζόταν να καεί το Μάτι για να ανοίξει ο «Δρόμος του Μεταξιού» και δεν έφτανε αυτός που συνδέει τη Ραφήνα και το Λαύριο με την Αττική Οδό, ώστε να γίνει πέρασμα για τα κινεζικά προϊόντα...
Όλα αυτά, φυσικά, λέγονταν και ξαναλέγονταν δημόσια χωρίς την παραμικρή απόδειξη επιβεβαίωσης των ισχυρισμών του. Ισχυρισμών που διαψεύστηκαν βέβαια, όταν αποδείχθηκε δικαστικά ότι η πυρκαγιά στο Μάτι που έκαψε 104 ανθρώπους είχε προκληθεί από καύση ξερών κλαδιών λόγω απροσεξίας ενός πολίτη.
Θεωρίες συνωμοσίας που δηλητηριάζουν περιοδικά μεγάλες μάζες του πληθυσμού, γιατί βρίσκουν ευήκοα ώτα σ' αυτές όταν υπάρχει διαχρονικά σαθρό υπόστρωμα αμάθειας, διαφθορά διοικητικών και αυτοδιοικητικών υπαλλήλων, αναξιοκρατία, κακοδιοίκηση, αμοραλισμός πολιτικών παραγόντων και άτολμη Δικαιοσύνη.
Έτσι οι ειδικοί και οι επιστήμονες παραμερίζονται, για να δώσουν τη θέση τους σε δυνάμεις δολοπλόκες και σκοτεινές, οι οποίες εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του κράτους και των μηχανισμών του με σκοπό να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
Δυνάμεις του πολιτικού συστήματος, που -αντί να ενισχύσουν τις διασωθείσες αρετές του λαού μας- προβάλλουν τον αρνητικό πατριωτισμό ο οποίος τον ξαναγυρίζει σε εποχές «Τζιριτόκωστα» του 19ου αιώνα (βλ. «Ο Ζητιάνος», του Ανδρέα Καρκαβίτσα).
Σε εποχές όπου ο κάθε αγύρτης (πολιτικός, επιστήμων, χρηματιστής, έμπορος, «έξυπνος» Ρωμιός σε κάθε περίπτωση) -εκμεταλλευόμενος την ευπιστία και την αφέλεια πολλών- προωθούσε τα συμφέροντά του εργαλειοποιώντας τους ακολούθους του, οι οποίοι είχαν μετατραπεί σε «θύματά» του.
«Θύματα» εκμετάλλευσης πολιτών από πολιτικούς με όρους αγυρτείας είχαμε και στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών, όπου έλαμψαν ψηφοθηρικά κάποιοι από τους τελευταίους. Ένας εξ αυτών, μάλιστα, έχει πλούσιο βιογραφικό τηλεπωλητή που εμπορευόταν από ιδιόγραφες επιστολές του Χριστού μέχρι κεραλοιφές για φαλάκρα.
Ο εν λόγω, ειδικότερα -στην περίπτωση των Τεμπών- υπαινισσόταν με ύφος εμπειρογνώμονα, σε συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εκπομπές του, ότι η πυρόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τη σύγκρουση της επιβατικής με την εμπορική αμαξοστοιχία και απανθράκωσε αρκετούς στην πρώτη οφειλόταν σε έκρηξη εύφλεκτων και απαγορευμένων υλικών (βλ. ξυλόλιο που παρέπεμπε σε λαθρεμπόριο καυσίμων)!
Για να γίνει μάλιστα πειστικός και να δικαιολογήσει την κατηγορία κατά της κυβέρνησης ότι διέπραξε «έγκλημα» διέδιδε ύπουλα (με σκοπό να απορρίψει τα περί μοιραίας αμέλειας, αν και υπήρχε ομολογία του υπεύθυνου σταθμάρχη) ότι το μυστικό του «εγκλήματος» της συγκάλυψης κρυβόταν κάτω από το χαλίκι της επίστρωσης προς σταθεροποίηση των γερανών (οι οποίοι είχαν κληθεί για να απεγκλωβίσουν από τα πυρακτωμένα σιδηρικά νεκρούς και τραυματίες)!
Και σαν να μην έφταναν αυτές οι «διαβολικές» επινοήσεις του προς άγραν διακομματικών ψηφοφόρων, πρόσθεσε ιστορίες για χαμένα βαγόνια, παραπάνω νεκρούς και πλαστά βίντεο τα οποία συνηγορούσαν υπέρ των κυβερνητικών θέσεων...
Εννοείται ότι οι πρώτοι που «τσίμπησαν» τις ευφάνταστες ιστορίες συνωμοσίας -ιδιοτελώς ανήθικα προϊόντα μακιαβελικού νου- ήταν οι της Αριστεράς (για δεύτερη φορά έσμιγαν τα «χνότα» τους με την Ακροδεξιά) και μαζί τους η πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023».
Η αυτοαποκαλούμενη «ακτιβίστρια», συγκυριακά, με εμφανή εξαρχής τη διάθεση συνδρομής της στο αντικυβερνητικό μέτωπο εντός και εκτός Ελλάδας. Το μέτωπο της ρηχότητας, του λαϊκισμού και της τυμβωρυχίας, στο οποίο ενέδωσε ως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα.
Μέτωπο που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και εξέπεμψε προπαγανδιστικές ιαχές ως το Ευρωκοινοβούλιο με τη συνδρομή Ελλήνων ευρωβουλευτών αριστεροδεξιών κομμάτων της μείζονος αντιπολίτευσης.
Κομμάτων του ακραίου λαϊκισμού τα οποία συνασπίστηκαν ασκαρδαμυκτί και πιπιλίζουν ως τώρα την καραμέλα της αγυρτείας περί κυβερνητικού «εγκλήματος» για καθαρά μικροκομματικούς και ιδιοτελώς ανήθικους λόγους.
Η δεύτερη περίπτωση ψηφοθήρων πολιτικών έχει σαν ηγερία ένα μορφωμένο «κοράκι» της Νομικής (στο αντίθετο ιδεολογικό ρεύμα με το ημιμαθές πρώτο, το συνωμοσιολογικό, αλλά συγκλίνον λαϊκιστικά με εκείνο). «Κοράκι» το οποίο εκμεταλλεύεται ψηφοθηρικά τραγικές φιγούρες του δυστυχήματος των Τεμπών, όπως αυτή του μετανάστη Πάνου Ρούτσι (πατέρα νεαρού θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών).
Του απεργού πείνας που έστησε το αντίσκηνό του στο Σύνταγμα (προ του μαρμάρινου κενοταφίου - συμβόλου των πεσόντων ηρώων κατά τους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους μας) όντας φανερά χειραγωγούμενος από την κομματάρχη συνήγορό του.
Ο λόγος δίκαιος, ποιος αντιλέγει; Ποιος αντιλέγει στο δικαίωμα ενός πατέρα να ζητήσει την εκταφή της σορού του γιου του για να γίνουν οι τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις αιτιολόγησης του θανάτου του. Ωστόσο, με αφορμή αυτό το ανθρώπινο δράμα, στήθηκε ολόκληρο θέατρο πρόκλησης και παραλόγου μπροστά απ' το πιο εμβληματικό μνημείο της ελληνικής πρωτεύουσας.
Κάτι που, σε άλλη περίπτωση τυχαίου πολίτη, θα είχε σίγουρα διαφορετική αντιμετώπιση με απεύθυνση τη Δικαιοσύνη. Δεν θα γινόταν λόγος για «ηρωισμούς» και «αυτονόητα» δικαιώματά του σε καθεστώς δημοκρατικό, γιατί και η δημοκρατία έχει τα όριά της. Τα όρια της έννομης τάξης την οποία η ίδια έχει θεσπίσει, ώστε να μην εκπίπτει σε αναρχία.
Όμως η περίπτωση Ρούτσι μόνο τυχαία δεν ήταν. Ήταν μια στημένη ιστορία (με κακόγουστα παιχνίδια και σόου αριστεροδεξιών παρατρεχάμενων που έριχναν νερό στον μύλο της συνηγόρου του), για να πληγεί η κυβέρνηση και να επικαιροποιηθεί το δυστύχημα των Τεμπών.
Ο πολιτικός χαρακτήρας άλλωστε της στημένης αυτής ιστορίας φάνηκε απ' το γεγονός της αναγραφής συνθημάτων υπέρ του απεργού πείνας από μέλη της αναρχικής ομάδας Ρουβίκωνας. Συνθημάτων που ολοκλήρωσαν τα σκηνοθετημένα από την πολιτικό συνήγορό του. Τον ιθύνοντα νου του σίκουελ (ιστορία σε συνέχειες) της τραγωδίας των Τεμπών (αν και η ίδια αρνήθηκε τον ρόλο αυτό) αποκαλύπτοντας τα κίνητρά της...
Μακάβριο παιχνίδι στο οποίο -φευ!- έγιναν μέτοχοι και κάποιοι κυβερνητικοί ή πρώην κυβερνητικοί βουλευτές και πρωθυπουργοί, που έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους απ' τη «γραμμή» της κυβέρνησης, η οποία παρέπεμπε -ορθώς- σε αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης. Κι αυτό, για να φανούν «ευαίσθητοι» οι εν λόγω στα μάτια του κόσμου και να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά τον «ανθρωπισμό» τους...
Αυτά παθαίνει κανείς όταν κοιτάει το δέντρο κι όχι το δάσος σε μια υπό εξέλιξη ιστορία. Σε μια ιστορία των άκρων και των ακροτήτων, όπου πέρασε δυστυχώς η αντίληψη της συνηγόρου του κ. Ρούτσι (και των περί αυτής αριστερών «συνδαιτυμόνων» του λαϊκισμού) ότι η νομοθετική και δικαστική εξουσία είναι συγκοινωνούντα δοχεία και, μ' ένα τηλεφώνημα της πολιτικής ηγεσίας, το πρόβλημα θα είχε επιλυθεί.
Θλιβερή διαπίστωση η οποία έγινε από καιρό συνείδηση σε αμαθείς και ευάλωτους συναισθηματικά πολίτες οι οποίοι αγνοούν τη διάκριση των εξουσιών σε καθεστώς δημοκρατίας. Πολίτες που έχουν εργαλειοποιηθεί πλήρως από τους πολιτικούς τους ταγούς και συμμετέχουν στην αλίευση ψήφων υπέρ τους υπό τη σκιά της μέθεξης της ζωής και του θανάτου.
Συμμετέχουν στα παιχνίδια που παίζουν αριβίστες πολιτικοί, κάποιοι από τους οποίους δεν αποκλείεται να έχουν δυσαρεστηθεί με τη λήξη της απεργίας του Ρούτσι (μετά την ικανοποίηση των αιτημάτων του από τους καθ' ύλην αρμόδιους λειτουργούς της Δικαιοσύνης), γιατί ήλπιζαν στο δραματικό τέλος του.
Τέλος που θα έδινε νέες διαστάσεις στην τραγωδία των Τεμπών, προκαλώντας κρουνούς επίπλαστων δακρύων και ορυμαγδό καταγγελιών με απότοκο την κυβερνητική ισοπέδωση και τη δημοσκοπική απογείωσή τους! Για τέτοια αθλιότητα μιλάμε...
