Στην αυγή της Μεταπολίτευσης, η Αριστερά βρέθηκε διασπασμένη. Στον κομμουνιστικό χώρο, οι διαφωνίες είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται από πολύ νωρίς, αλλά ο Μάης του 1968 και η «Ανοιξη της Πράγας» έφεραν και πάλι στην επικαιρότητα την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ωστόσο, η στρατιωτική επέμβαση της Μόσχας απέδειξε ότι το ολοκληρωτικό καθεστώς του Στάλιν, που εδραίωσαν οι διάδοχοί του, είναι ασυμβίβαστο με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ετσι το ΚΚΕ χωρίσθηκε σε δύο κομμάτια αλληλομισούμενα. Απ’ την άλλη, η ΕΔΑ από το 1951 μέχρι το 1967 υπήρξε η πρωτοπορία όλης της Αριστεράς και κατόρθωσε το 1958 να αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση. Οταν ήρθε όμως η Μεταπολίτευση, τα δύο κομμουνιστικά κόμματα έκαναν τα πάντα για να τη διαλύσουν ή να την απορροφήσουν. Υπήρξαν κάποιες απρόθυμες προσπάθειες συνεργασίας όλων των πλευρών, αλλά κατέληγαν σε οξείες αντιπαραθέσεις και εκατέρωθεν ύβρεις.
Ολα αυτά και πολλά ακόμη παραλειπόμενα καταγράφονται στο νέο βιβλίο του Γιώργου Λεονταρίτη («Συντροφικά Μαχαιρώματα», εκδ. Καστανιώτης, 2023), το οποίο διαβάζω αυτό το διάστημα και δεν μπορώ να μη σχολιάσω τον παραλληλισμό με το σήμερα και τα όσα συμβαίνουν στην Κουμουνδούρου. Οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ δέχονται ανηλεή πόλεμο και ύβρεις από τους παραμένοντες, γεγονός που φανερώνει την άγνοια της ηγετικής ομάδας του κόμματος πρωτίστως για την ιστορία της παράταξής τους. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα (και με δεκανίκι τους ΑΝΕΛ, για να είμεθα ακριβείς) κατάφερε να γίνει η αυτοαποκαλούμενη «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς», προέρχεται από διάσπαση. Και μάλιστα από δύο διασπάσεις. Μία του 1968 και μία του 1990. Συνεπώς, χρειάζεται να είναι κανείς προσεκτικός όταν μιλάει.
