Τους έχει ζαλίσει όλους ο Αλέξης Τσίπρας. Ενδεχομένως έχει ζαλιστεί και ο ίδιος από τις πολλές… θάλασσες και γι' αυτό να παίζει με τον δημοκρατικό καπιταλισμό από τη μία και από την άλλη να μιλά για την κυβερνώσα αριστερά παραπέμποντας σε λαϊκά κινήματα και τακτικές της πεζοδρομιακής αντιπολίτευσης.
Στις ομιλίες του στο Ινστιτούτο του αλλά και πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη απέφυγε να αναφέρει τη λέξη αριστερά και να απευθυνθεί σε συντρόφους. Μετά τη… Σορβόννη εμφανίζεται να μιλά για την κυβερνώσα αριστερά με ρητορική που θυμίζει τον «παλιό καλό» Αλέξη Τσίπρα που καταστροφολογεί και κινδυνολογεί με μεγάλη ευκολία.
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι πρόκειται για τακτική με στόχο το κόμμα που ετοιμάζει και αναμένεται να ανακοινωθεί προς τα Χριστούγεννα ή το νέο έτος, για να «πιάσει» την Κεντροαριστερά της οποίας επιθυμεί να ηγηθεί. Μόνο που αυτό δεν γίνεται με τον έναν ή με τον άλλον και με δηλώσεις που μπερδεύουν ακόμη και τους φανατικούς υποστηρικτές του.
Για παράδειγμα, όταν μιλά για λαϊκά κινήματα μπορεί να ακουμπά στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, σίγουρα όμως δεν πιάνει τον σφυγμό του κέντρου και των κεντρώων ψηφοφόρων που θέλουν σταθερότητα και όχι μια διαρκή επαναστατική γυμναστική ανάλογη με αυτήν την περίοδο μετά το 2011.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να πιέστηκε να προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση αφού είχε καταφέρει να κάνει τους πάντες να τον αντιμετωπίζουν σχεδόν ως γραφική πολιτική παρουσία. Διότι όταν λες πως σου λείπει η πολιτική σκηνή και είσαι βουλευτής (Πειραιά) τότε κάπου η μπάλα χάνεται. Και όταν δηλώνες πως η συζήτηση για νέο κόμμα γίνεται ερήμην σου τότε οι υποστηρικτές σου, ειδικά όσοι… επενδύουν με κάθε… τρόπο σε εσένα, αρχίζουν να δυσφορούν.
Όπως και να έχει, όμως, οι θάλασσες είτε είναι όμορφες είτε έχουν φουρτούνα θέλουν καπετάνιο που να μπορεί να κουμαντάρει το καράβι και όχι κάποιον που πιστεύει ακόμη και σήμερα ότι έσωσε τη χώρα στην οποία φόρτωσε ένα τρίτο μνημόνιο και διέλυσε τη μεσαία τάξη ή ότι ακόμη και το κλείσιμο των τραπεζών ήταν αποτέλεσμα της αντίστασής του στις αγορές που θα χόρευαν στον ρυθμό των νταουλιών του.
Το άδειασμά του στον ΣΥΡΙΖΑ, τη διάσπαση του οποίου παρακολούθησε, αν δεν υποστήριξε υπογείως, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτούς που υποστήριζαν ότι ακόμη και η επιλογή του Στέφανου Κασσελάκη είχε στόχο αυτό που πλέον αρχίζει να ξεδιπλώνεται.
