Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης αρνούνται επιμόνως να καταλάβουν αυτό που αντικρίζουν στις περιοδείες τους: ότι ο κόσμος είναι αλλού και αυτοί... στον κόσμο τους. Ταυτόχρονα, από διαφορετικές οπτικές γωνίες εξαπολύουν πυρά εναντίον μιας παράταξης που δεν έχει τα χαρακτηριστικά που οι ίδιοι επιμένουν πως έχει κολλημένοι στο παρελθόν. Επιτίθενται στον Κυριάκο Μητσοτάκη παραβλέποντας μια ουσιώδη λεπτομέρεια: αυτά που του προσάπτουν είναι αυτά για τα οποία η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τον επιλέγει έναντι αυτών.
Πιο απλά δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί η υπεροχή του προέδρου της ΝΔ έναντι των πολιτικών αντιπάλων του, οι οποίοι αντιπολιτεύονται κάτι που κανείς δεν βλέπει πλην όλων όσοι μένουν... καθηλωμένοι στο σοσιαλιστικό στάδιο των εφηβικών υπαρξιακών αναζητήσεών τους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγορευθεί σε κατήγορο του Κυριάκου Μητσοτάκη επί των πάντων, μέχρι σημείου να τον χαρακτηρίζει «αδίστακτο», ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι ένα μακροβούτι στον χρόνο είναι αρκετό για να αναβιώσει το σκηνικό σύγκρουσης μεταξύ της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ: στο οποίο ήταν αγέννητος (1979). Και όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, οι διακριτές σχέσεις είναι αναγκαίες για λόγους επιβίωσης. Τι σόι Αριστερά θα ήταν χωρίς τον μπαμπούλα της... Δεξιάς.
Αλλά στο ΠΑΣΟΚ πώς εξηγούν, μετά μάλιστα τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και τη συμπόρευση στον αγώνα κατά των αντιευρωπαϊστών και των εθνολαϊκιστών, την ακραία ρητορική του Νίκου Ανδρουλάκη να καλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συνεργαστεί με την ακροδεξιά;
