Όταν ένας αγροτοσυνδικαλιστής με 35 χρόνια παρουσίας βγαίνει δημόσια και λέει ευθέως ότι «για αυτό το χάλι φταίει ο Κουτσούμπας», δεν πρόκειται ούτε για γκάφα ούτε για υπερβολή της στιγμής.
Πρόκειται για μια ωμή περιγραφή της πραγματικότητας. Ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Τριλόφου, Χρήστος Τσίλιας, δεν κατηγόρησε το ΚΚΕ επειδή διαφωνεί πολιτικά. Το κατηγόρησε γιατί αρνείται πεισματικά τον διάλογο, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους αγροτοπατέρες ως ανάχωμα ώστε λύση να μη βρεθεί ποτέ.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι το ΚΚΕ έχει ιδεολογικές αντιρρήσεις. Αυτό είναι θεμιτό. Το πρόβλημα είναι ότι αντιμετωπίζει τον διάλογο σαν εχθρική ενέργεια. Σαν κάτι που πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Και στο αγροτικό, αυτή η στάση μεταφράζεται σε μπλόκα χωρίς προοπτική, κινητοποιήσεις χωρίς στόχο και κοινωνία σε ομηρία. Όχι για να πιεστεί η κυβέρνηση, αλλά για να μην υπάρξει καμία πιθανότητα συνεννόησης.
Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: χρόνος χαμένος, προβλήματα άλυτα και αγρότες εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο έντασης.
Ο ίδιος ο Τσίλιας το είπε καθαρά: μόλις ακούστηκε η λέξη «διάλογος», υπήρξε αντίδραση. Όχι κριτική, όχι όροι, όχι προϋποθέσεις. Αντίδραση στην ίδια την έννοια. Γιατί ο διάλογος, για το ΚΚΕ, δεν είναι εργαλείο. Είναι απειλή. Αν καθίσεις στο τραπέζι, μπορεί να χρειαστεί να προτείνεις. Αν προτείνεις, μπορεί να συμφωνήσεις. Και αν συμφωνήσεις, τι κάνεις μετά με την επαναστατική γυμναστική των μπλόκων και τις ανακοινώσεις καταγγελίας;
Εδώ μπαίνουν στο κάδρο και οι γνωστοί αγροτοπατέρες. Πρόσωπα μόνιμα, θέσεις μόνιμες, λύσεις προσωρινά απαγορευμένες. Άνθρωποι που δεν ζουν από τη λύση του προβλήματος, αλλά από τη διαιώνισή του. Που εμφανίζονται για να καταγγείλουν, όχι για να διαπραγματευτούν. Και που βρίσκουν στο ΚΚΕ τον πιο σταθερό πολιτικό προστάτη αυτής της ακινησίας, εξασφαλίζοντας ότι τίποτα δεν θα κινηθεί αν δεν περνά από κομματικό φίλτρο.
Η κοινωνία, όμως, δεν έχει καμία υποχρέωση να συμμετέχει σε αυτό το ιδεολογικό πείραμα. Οι δρόμοι δεν κλείνουν για να επιβεβαιώνονται κομματικά δόγματα. Κλείνουν –υποτίθεται– για να λύνονται προβλήματα.
Και αν κάποιοι φοβούνται τόσο πολύ τον διάλογο, ίσως γιατί ξέρουν ότι εκεί τελειώνει ο ρόλος τους.
