Στις αρχές Οκτωβρίου, τρέχοντος έτους, μαθαίναμε πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αναλάμβανε την προεδρία της Αριστεράς στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε. Ο στόχος είναι μεγαλύτερος και αφορά στη συνένωση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών με αυτούς της Αριστεράς. Με ηγέτη φυσικά τον ίδιο.
Την ώρα που κατάφερε να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάλυση –διότι, κακά τα ψέματα, η συμμετοχή του ήταν καθοριστική, δεν το κατάφερε μόνος του ο Στέφανος Κασσελάκης– επιχειρεί να ενώσει την Κεντροαριστερά και την Αριστερά της Ευρώπης. Για αυτό δεν δέχθηκε την προεδρία, κάτι που ίσως να είναι φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι και ως πρωθυπουργός και μετέπειτα προτιμούσε να βρίσκεται ως παρατηρητής στις συνεδριάσεις των Ευρωπαίων σοσιαλιστών –που ήταν και πιο πολύ– και όχι σε αυτές των Ευρωπαίων αριστερών.
Βλέποντας ενδεχομένως το χάλι που επικρατεί στους δύο αυτούς χώρους σε ευρωπαϊκό επίπεδο δηλώνει παρών, όπως όλα δείχνουν, σε μια προσπάθεια συνένωσης που κρατά χρόνια χωρίς καμία απολύτως επιτυχία. Το είχε επιχειρήσει και στο παρελθόν ανοίγοντας συζητήσεις που δεν καρποφόρησαν.
Τώρα, έχοντας δει ότι το κενό είναι μεγάλο και η κατατρακύλα των σοσιαλιστικών και αριστερών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο ακόμη μεγαλύτερη, «εξάγει» ως προϊόν τη μάχη με την ακροδεξιά και την εντάσσει στη δημιουργία ενός μετώπου αριστερά-κεντροαριστερά vs δεξιάς-κεντροδεξιάς.
Στην Ελλάδα δεν έπιασε. Οι ψηφοφόροι που τον γνωρίζουν δεν υπέκυψαν σε έωλα διλήμματα όπως αυτά που έθεσε προεκλογικά. Γύρισαν την πλάτη και τον οδήγησαν στην αποχώρηση από τη θέση του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην Εύρωπη δείχνει να βρίσκει ευήκοα ώτα σε μια μερίδα απεγνωσμένων πολιτικών του χώρου που αναζητούν σανίδα σωτηρίας μπροστά στην κατάρρευσή τους. Ειδικά τα κόμματα της Αριστεράς παραπαίουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατία διάγει καλύτερες ημέρες.
Και επειδή ως γνωστόν «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Οι συναντήσεις του προς αυτήν την κατεύθυνση δείχνουν. Όσοι περιμένουν δε μια επιστροφή του στην ελληνική πολιτική σκηνή για να ενώσει τα κομμάτια που ο ίδιος εν μέρει δημιούργησε, μάλλον θα απογοητευθούν.
Πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιος έχει πάρει διαζύγιο με την αριστερή πτέρυγα όχι μόνο του κόμματός του αλλά και με τα υπόλοιπα που κινούνται στα όρια αυτά του δημοκρατικού τόξου. Όσο για τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, αυτό είναι μια πονεμένη για τους ίδιους ιστορία, τόσο όσο και για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Τελικά, τα σύνορα της Ελλάδας μάλλον ήταν μικρά για τον Αλέξη Τσίπρα…
