Μπορεί ένας τοίχος να μιλήσει για την τεχνητή νοημοσύνη, τη συλλογική κρίση ταυτότητας, την ανάγκη για ένα νέο μέτρο και ταυτόχρονα να είναι και όμορφος; Αν λέγεται Aiva, ναι.
Ο καλλιτέχνης που έχει γεμίσει την Αθήνα με τα χαρακτηριστικά του «μηχανο-οργανικά» πλάσματα δηλώνει πως δεν ζωγραφίζει απλώς. Δημιουργεί Μετάτεχνη – μια νέα γλώσσα τέχνης που δεν έχει σκοπό να κοσμήσει, αλλά να προβληματίσει. Να σταθεί στο σταυροδρόμι της τεχνολογίας, της ανθρώπινης συνείδησης και της αναζήτησης νοήματος.
Ποιος είναι ο Aiva;
Με βάση την Αθήνα, δρα κυρίως στο Γκάζι και το Μεταξουργείο – περιοχές που δεν λειτουργούν απλώς σαν σκηνικό, αλλά σαν καμβάς ιδεών. Οι τοιχογραφίες του αναγνωρίζονται αμέσως: μηχανικά όντα με οργανική αίσθηση, έντονες γραμμές, επαναληπτικά μοτίβα, αποχρώσεις κόκκινου, μπλε και γκρι — και πάντα, εκείνη η αίσθηση ότι κάτι σε παρακολουθεί πίσω από το χρώμα.
Αν του ζητήσεις να σου εξηγήσει τα έργα του, θα σου πει κάτι απλό: όσο περισσότερο αναλύεις ένα έργο, τόσο περισσότερο το ευνουχίζεις. Η τέχνη πρέπει να λειτουργεί με δικούς της κώδικες - όχι με λεζάντες.
Τι είναι τελικά η Μετάτεχνη;
Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα στυλ. Είναι μανιφέστο. Μια πρόταση ύπαρξης μέσα στην τεχνολογική εποχή.
Η Μετάτεχνη θέλει να εισαγάγει κάθε νέο μέσο στην καλλιτεχνική έκφραση και χαιρετά την τεχνολογική εποχή – αλλά βάζει και το μέτρο, για να μην χαθεί ο άνθρωπος.
Η βάση της είναι η επιστήμη και η τεχνολογία – όχι ως απλά εργαλεία, αλλά ως θεμελιώδη υλικά της ίδιας της τέχνης. Μέσα από τις τοιχογραφίες, τις φόρμες και τις μορφές, η Μετάτεχνη θέτει το ερώτημα:
Πώς μπορεί η ανθρωπότητα να διαχειριστεί την κρίσιμη καμπή της ύπαρξής της;
Τι κάνουμε τώρα που η τεχνολογία, η παγκόσμια συνείδηση και η αναζήτηση νοήματος συγκρούονται;
Η Μετάτεχνη είναι μια πρόταση ισορροπίας. Κι εδώ μπαίνει κάτι βαθύτερο:
Βασικό ρόλο στην αναζήτηση αυτής της ισορροπίας έχει η ελληνική σκέψη - εκεί όπου διασώζεται το μέτρο που έχει πια χαθεί.
Αυτό το μέτρο, λέει ο Aiva, μπορεί να κρατήσει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στον άνθρωπο και την τεχνολογία, ώστε η δεύτερη να λειτουργήσει ως εργαλείο εκτόξευσης, όχι ως απειλή εξαφάνισης.
Η Μετάτεχνη δεν είναι απλώς μια καλλιτεχνική σχολή. Είναι μια προσπάθεια αναστήλωσης του ανθρώπου με γνώση, επιστήμη και δημιουργία. Με στόχο να παραχθεί ένα νέο είδος τέχνης που θα αφήσει στίγμα ομορφιάς και μάθησης — για τους επόμενους.
«Εύχομαι να υπάρξουν συνεχιστές αυτής της καλλιτεχνικής έκφρασης που δημιούργησα», λέει ο ίδιος.
«Όχι για να μιμηθούν, αλλά για να συνεχίσουν τον διάλογο — εκεί που η τέχνη γίνεται ερώτηση, όχι απάντηση».
Γιατί ξεχωρίζει;
- Γιατί δεν προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει δίκιο.
- Γιατί η τέχνη του δεν είναι εύκολη ούτε φιλική, αλλά έχει πρόθεση.
- Γιατί στον κόσμο της Μετάτεχνης, ο τοίχος δεν είναι φόντο. Είναι κάλεσμα σε σκέψη.
Και στην πόλη που κάποτε συνήθισε να κοιτάει κάτω, ίσως αξίζει να αρχίσουμε να κοιτάμε πάλι τους τοίχους.
