Τώρα που το τυραννικό καθεστώς των Αγιατολάχ πνέει τα λοίσθια, αξίζει μια μικρή αναφορά για την αγάπη της Αριστεράς απέναντι σε ένα ανελεύθερο καθεστώς που παράγει αποκλειστικά και μόνο τρομοκράτες.
Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν εκπροσωπεί όλα αυτά που θεωρητικώς απεχθάνεται η Αριστερά: φασιστική διακυβέρνηση και έλλειψη δημοκρατικών θεσμών, ολοσχερή καταπίεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως καταπίεση γυναικών και κάθε είδους μειοψηφίας, επιβολή θρησκευτικού νόμου.
Το ίδιο παρατηρούμε και με τους Παλαιστίνιους. Ενώ οι ίδιοι καταπιέζονται από ένα φασιστικό και εθνοκτόνο αιμοσταγές καθεστώς, το οποίο κατέλαβε την εξουσία το 2006 σε εκλογές βίας και νοθείας, η Αριστερά δεν αρθρώνει λέξη για όλα αυτά, αλλ’ αντιθέτως με τη στάση της τους κλείνει βολικά το μάτι.
Είναι δε τέτοιας έκτασης η παράνοια που στα ανά τον κόσμο φεστιβάλ υπερηφάνειας της LGBTQ+ κοινότητας διαδηλώνουν με συνθήματα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», αγνοώντας ότι στην Παλαιστίνη όλους αυτούς που διαδηλώνουν ελεύθερα στη Δύση, τους πετάνε από ταράτσες ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνουν.
Πώς λοιπόν εξηγείται η αγάπη της Αριστεράς προς αυτά τα ανελεύθερα καθεστώτα; Διότι τους ενώνει το κοινό μίσος για τη Δύση. Το μίσος της Αριστεράς για τη Δύση και τον δυτικό πολιτισμό την οδηγεί στο να υπερασπίζεται το καθεστώς των Αγιατολάχ και της Χαμάς. Υπεράσπιση, πάντα βέβαια από απόσταση ασφαλείας. Μια απόσταση ασφαλείας που τους παρέχει η ίδια η Δύση!
