Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η δημόσια σφαίρα γεμίζει με καταδίκες, μαύρες επετείους, ανακοινώσεις κομμάτων και «δημοκρατικά» δάκρυα για τη χούντα της 21ης Απριλίου 1967. Και πολύ καλά κάνουν. Μια δικτατορία δεν είναι ποτέ αποδεκτή. Η Ελλάδα πέρασε μαύρα χρόνια, με βασανιστήρια, λογοκρισία, εξορίες, καταστολή και πολιτική καθυστέρηση.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η καταδίκη της χούντας. Είναι η επιλεκτική ευαισθησία.
Η Αριστερά, η οποία κάθε χρόνο πρωτοστατεί στους θρήνους για τη 21η Απριλίου, είναι η ίδια που συστηματικά αποσιωπά ή –ακόμα χειρότερα– εξωραΐζει άλλες μορφές βίας και ολοκληρωτισμού, αρκεί να προέρχονται από τη δική της πολιτική οικογένεια.
Η Αριστερά εκείνης της εποχής, με αποκορύφωμα τον Εμφύλιο λίγα χρόνια πριν, δεν είχε κανένα πρόβλημα με την κατάργηση της δημοκρατίας – αρκεί να ήταν στα δικά της χέρια. Η Ελλάδα του ’40 και του ’50 έζησε αιματηρές συγκρούσεις, ακριβώς επειδή το ΚΚΕ και οι παραφυάδες του δεν πολεμούσαν για τη Δημοκρατία, αλλά για την εγκαθίδρυση ενός σοβιετικού τύπου καθεστώτος. Κι αν είχαν νικήσει, η Ελλάδα δεν θα γνώριζε μόνο μια 7ετία σκοταδιού, αλλά δεκαετίες πείνας, φίμωσης και καταπίεσης, όπως οι γείτονές μας στα Βαλκάνια.
Το αφήγημα ήθελε τη χούντα ως «δεξιό φασισμό» και την Αριστερά ως μοναδική προστάτιδα της Δημοκρατίας. Έτσι φτάσαμε να θεωρούνται «δημοκράτες» όσοι κάποτε υποστήριζαν τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Χότζα, και «φασίστες» όσοι μιλούν για ασφάλεια, οικονομία ή σύνορα. Η ρητορική της Αριστεράς κατοχύρωσε ηθικά πλεονεκτήματα που δεν της ανήκουν.
Πόσο δημοκρατικό είναι, άραγε, να επιβάλλεις φίμωση της αντίθετης άποψης στο όνομα του «πολιτικά ορθού»; Πόσο απέχει η προπαγάνδα του 1967 από τον έλεγχο της παιδείας και των ΜΜΕ που επιχειρείται σήμερα, πάντα με τη «δημοκρατική» σφραγίδα; Πόσο ελεύθερη είναι μια κοινωνία όπου όποιος διαφωνεί με τις θέσεις της Αριστεράς, βαφτίζεται «ακροδεξιός», «ρατσιστής» ή «φασίστας»;
Η 21η Απριλίου δεν είναι απλώς μια μαύρη σελίδα της Ιστορίας. Είναι και ένας καθρέφτης που μας θυμίζει πόσο εύκολα η δημοκρατία μπορεί να γίνει λάστιχο στα χέρια εκείνων που την επικαλούνται κατά το δοκούν.
Η χούντα ήταν έγκλημα. Η λήθη όμως –επιλεκτική ή προσποιητή– είναι συνενοχή.
Καιρός η Αριστερά να κοιταχτεί στον καθρέφτη, όχι μόνο για να καταδικάσει τη Δεξιά του παρελθόντος, αλλά και για να αναγνωρίσει τις δικές της σκοτεινές σκιές – και κυρίως τις αντιδημοκρατικές εμμονές της στο σήμερα.
Αλλιώς, η 21η Απριλίου θα παραμένει όχι απλώς μια ανάμνηση, αλλά μια μόνιμη απειλή.
