Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 υπήρξε ένα ορόσημο πόνου και ανατροπής για τον Ελληνισμό. Χιλιάδες ψυχές ξεριζώθηκαν από τις αρχέγονες εστίες τους, εγκαταλείποντας γη που έσφυζε από αιώνες πολιτισμού. Με τη βία των διωγμών, τις χαίνουσες πληγές της απώλειας και το βάρος της προσφυγιάς, βρέθηκαν στην Ελλάδα, με μοναδικό τους εφόδιο την μνήμη και την αντοχή.
Τα πρώτα χρόνια ήταν μια αληθινή δοκιμασία. Η πατρίδα, εξουθενωμένη από πολέμους και ελλείψεις, τους υποδέχθηκε με αδυναμία να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες. Πρόχειρες παράγκες, έλλειψη τροφής και η σκιά της αρρώστιας συνόδευαν την καθημερινότητά τους. Συχνά, οι ντόπιοι τους κοίταζαν με καχυποψία, σαν ξένους μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Κι όμως, οι πρόσφυγες δεν έσκυψαν το κεφάλι.
Με τη φλόγα της δημιουργίας που κουβαλούσαν, μεταμόρφωσαν τον τόπο που τους φιλοξένησε. Ανέγειραν νέες συνοικίες, έδωσαν πνοή στη βιοτεχνία και την καλλιέργεια, ανανέωσαν την εμπορική δραστηριότητα. Η μουσική τους έφερε νέο παλμό, η κουζίνα τους αρώματα και γεύσεις, ο πολιτισμός τους έδεσε με τον κορμό της Ελλάδας, δίνοντάς του νέα μορφή.
Έναν αιώνα μετά, η μνήμη της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν είναι μονάχα θρήνος για όσα χάθηκαν· είναι και υπόμνηση της αδάμαστης δύναμης των ανθρώπων να ριζώνουν ξανά, να ανθίζουν μέσα από τα ερείπια και να χαρίζουν στο μέλλον φως από το σκοτάδι.
