Για τους παλιότερους μύρισε 1987 και Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για τους νεότερους, ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά, δε θα δώσουν απόψε έναν ακόμα αγώνα, θα δώσουν τον αγώνα για να γράψουν ιστορία, καθώς ακριβώς στις εννιά, το τζάμπολ μεταξύ της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ και της Τουρκίας, θα καθηλώσει εκατομμύρια Ελλήνων ανά την οικουμένη στις οθόνες τους.
Και έγραψα ΣΕΦ 1987 και μου ήρθαν στο μυαλό εκείνες οι σημαδιακές βολές του Καμπούρη - που αν και μικρή τότε θυμάμαι καλά - και μετά εκείνη η ατελείωτη καλοκαιρινή νύχτα που ήμασταν αγκαλιά με τις ελληνικές σημαίες μέσα στα αυτοκίνητα που κόρναραν μέχρι το να βγει ο ήλιος.
Από την επόμενη κιόλας μέρα, όλα τα παιδιά ξαφνικά θέλανε να γίνουν Γκάλης και Γιαννάκης, Χριστοδούλου και Ιωαννίδης, και δεν υπήρξε χωριό για χωριό στην Ελλάδα, όσο μικρό και όσο απομακρυσμένο και να ήταν που δεν είχε σχολικό προαύλιο στο οποιο η πολιτεία τοποθέτησε από ένα σετ μπασκέτες.
Απόψε στη Λετονία, η Εθνική επιστρέφει μετά από δεκαέξι χρόνια στα ημιτελικά της διοργάνωσης, διεκδικώντας μια θέση στον τελικό, με το νικητή του άλλου ημιτελικού, της αναμέτρησης μεταξύ Γερμανίας και Φιλανδίας που θα έχει προηγηθεί νωρίτερα το απόγευμα.
Μπορεί περίπου 1.500 Έλληνες ταξίδεψαν αυτές τις μέρες για να βρεθούν στο πλευρό των παιδιών, αλλά η καρδιά ενός ολόκληρου έθνους στις εννιά ακριβώς θα χτύποι στη Ρήγα, με τις ευχές και την θετική ενέργεια όλων μας στον δικό μας πάγκο.
Πάμε Ελλαδάρα μου, πάμε να δείξουμε τι σημαίνει ελληνική ψυχή και πόσα μπορεί να καταφέρει!
Καλή μας επιτυχία!
