Αν υπάρχει βραβείο πολιτικής υποκρισίας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου το παίρνει σπίτι χωρίς αντίπαλο. Πουλάει τον εαυτό της ως «αδιάφθορη», ως «αντισυστημική πολεμίστρια» που μάχεται το «διεφθαρμένο κατεστημένο».
Και μετά, με απόλυτη φυσικότητα, ξεζουμίζει το ίδιο σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμά, απολαμβάνοντας τηλεοπτικό χρόνο, κρατικές χρηματοδοτήσεις και κάθε βολική διευκόλυνση που προσφέρει η «σαπισμένη» δημοκρατία που καταγγέλλει.
ΜΜΕ: Η “Διαπλοκή” που λειτουργεί μόνο όταν δεν παίζει εκείνη
Η Κωνσταντοπούλου έχει μια μοναδική σχέση με τα ΜΜΕ: τα μισεί όταν την αγνοούν, τα λατρεύει όταν τη φιλοξενούν. Μιλάει για «ολιγαρχία των καναλιών» και «ελεγχόμενη ενημέρωση», αλλά εμφανίζεται στα ίδια μέσα όποτε μπορεί, εκμεταλλευόμενη τη δημοσιότητα στο έπακρο.
Αν όντως πίστευε ότι τα κανάλια είναι «όργανα διαπλοκής», θα τα απέφευγε, δεν θα έτρεχε να φιλοξενηθεί σε αυτά. Αλλά όχι. Δίνει συνεντεύξεις, εμφανίζεται σε εκπομπές, φροντίζει να έχει τηλεοπτικό χρόνο. Με λίγα λόγια, καταγγέλλει το εργαλείο που χρησιμοποιεί για να πουλήσει τον εαυτό της.
Φύγετε από την ΕΕ, αλλά ζήτω η Δημοκρατία!
Το άλλο μεγάλο ανέκδοτο της πολιτικής της Κωνσταντοπούλου είναι το αφήγημα περί «δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας», ενώ ταυτόχρονα ζητά αποχώρηση από την ΕΕ.
• Δηλαδή θέλει περισσότερη δημοκρατία, αλλά με λιγότερη εκπροσώπηση σε διεθνείς θεσμούς;
• Θέλει περισσότερη λαϊκή συμμετοχή, αλλά λιγότερη επιρροή στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη χώρα;
• Θέλει εθνική ανεξαρτησία, αλλά χωρίς κανένα σχέδιο για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα;
Το να αποχωρήσει η Ελλάδα από την ΕΕ δεν σημαίνει «ελευθερία» ούτε «κυριαρχία»• σημαίνει ότι απλά δεν θα έχουμε λόγο στις αποφάσεις που μας αφορούν. Είναι σαν να έχεις θέση σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και να πετάς το εισιτήριο γιατί «δεν σου αρέσει το παιχνίδι».
Αλλά ποιος νοιάζεται για ρεαλισμό; Το θέμα είναι να φαίνεσαι επαναστάτης, όχι να έχεις λύσεις.
Δημοκρατία αλά Κωνσταντοπούλου: Εγώ διαλέγω ποιος εκλέγεται
Η κορυφαία ειρωνεία; Η γυναίκα που κουνάει το δάχτυλο για «δημοκρατία» έχει μετατρέψει το ίδιο της το κόμμα σε απόλυτη προσωπική φάρμα. Στις εκλογές του 2023 ανακάτεψε τη σειρά των εκλεγμένων υποψηφίων και τοποθέτησε τους δικούς της ανθρώπους στη Βουλή, ακυρώνοντας τη βούληση των ψηφοφόρων του κόμματός της.
Δηλαδή, η «επαναστάτρια της λαϊκής κυριαρχίας» αποφάσισε ότι οι ψήφοι των υποστηρικτών της δεν μετράνε, αν δεν της αρέσει το αποτέλεσμα. Και αυτή η γυναίκα μιλάει για διαφάνεια και δημοκρατία; Αν μπορούσε, θα έκανε τη Βουλή οικογενειακή επιχείρηση και θα μοίραζε τις καρέκλες σαν να ήταν προσωπική της περιουσία. Σε ένα βαθμό το επιχείρησε όταν έβαλε τον σύντροφο της σε εκλόγιμη θέση στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου του 2023 την στιγμή που δεν καν υποψήφιος στις εκλογές του Μαϊου. Πλέρια Δημοκρατία.
Συνθήματα, υποσχέσεις και πολιτικό θέατρο
Η Πλεύση Ελευθερίας δεν είναι πολιτικό κόμμα. Είναι μια τηλεοπτική περσόνα με πολιτική ατζέντα. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, συνθήματα χωρίς περιεχόμενο, και μια ασταμάτητη παράσταση όπου το μόνο που έχει σημασία είναι να διατηρείται ο μύθος της Κωνσταντοπούλου ως «πολεμίστριας».
• Θα διαγράψουμε το χρέος! (Με ποιον ακριβώς μηχανισμό;)
• Θα διεκδικήσουμε αποζημιώσεις από τη Γερμανία! (Το έχουν προσπαθήσει όλες οι κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες.)
• Θα καταργήσουμε τα μνημόνια! (Πώς; Με ένα νόμο κι ένα άρθρο; Το υποσχέθηκε κι άλλος.)
Δεν έχει σημασία αν αυτά είναι ανέφικτα. Αυτό που μετράει είναι να δημιουργείται φαντασίωση, να συντηρείται το αφήγημα του αγώνα. Το αν αυτός ο «αγώνας» βασίζεται σε αυταπάτες είναι λεπτομέρεια. Βέβαια είναι η ίδια που συμμετείχε στην πρώτη φορά αριστερά που με τις αυταπάτες της μας οδήγησε σε ένα τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο.
Η Κωνσταντοπούλου δεν θέλει να ρίξει το Σύστημα – Θέλει να το ελέγχει
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι «αντισυστημική». Είναι μια πολιτικός που απλά θέλει να γίνει μέρος του συστήματος με τους δικούς της όρους. Αν είχε την εξουσία, αν έλεγχε τα μέσα, αν μπορούσε να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα, δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με το «σύστημα».
Η υποτιθέμενη επανάστασή της είναι μια ακόμα μορφή πολιτικού ναρκισσισμού, μια φαντασίωση όπου η ίδια είναι η ηρωίδα και όλοι οι άλλοι είναι «διεφθαρμένοι». Δεν προτείνει λύσεις. Δεν χτίζει κάτι νέο. Απλώς κραυγάζει και ελπίζει να πείσει ότι είναι η μόνη που «λέει αλήθειες».
Στην πραγματικότητα, όμως, η μόνη αλήθεια είναι ότι η Κωνσταντοπούλου δεν θέλει να αλλάξει το σύστημα. Θέλει απλώς να είναι εκείνη στην κορυφή του.
