Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεκίνησε την πολιτική της πορεία ως μια νέα φωνή του ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελιζόταν τον ερχομό της ελπίδας, προβάλλοντας την εικόνα μιας αδιάφθορης και αποφασιστικής πολιτικού. Ωστόσο, η πολιτική της διαδρομή χαρακτηρίζεται περισσότερο από υπερβολή και προσωπικές εμμονές παρά από ουσιαστικό έργο.
Ως πρόεδρος της Βουλής το 2015, αντί να ενισχύσει το θεσμικό της ρόλο, επέλεξε μια αδιάλλακτη στάση, προκαλώντας συνεχείς συγκρούσεις, ακόμα και με την ίδια την κυβέρνηση που την είχε προτείνει. Οι μαραθώνιες συνεδριάσεις, οι επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους και η τάση της να ερμηνεύει τους κανόνες κατά το δοκούν έφεραν παράλυση στη λειτουργία του κοινοβουλίου.
Μετά τη ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική της πορεία έγινε ακόμα πιο προβλέψιμα συγκρουσιακή. Η ίδρυση της Πλεύσης Ελευθερίας και η εκλογική της αποτυχία έδειξαν ότι η πολιτική μετωπική σύγκρουση χωρίς στρατηγική δεν αρκεί για να πείσει τους πολίτες. Ακόμα και μετά την επιστροφή της στη Βουλή το 2023, η ρητορική της παραμένει προσκολλημένη σε θεωρίες συνωμοσίας και ακατάπαυστη καταγγελτική διάθεση.
Η Κωνσταντοπούλου, αντί να αξιοποιήσει την ευφυΐα και τη νομική της κατάρτιση για να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις, έχει επιλέξει έναν μοναχικό δρόμο πολιτικής επιθετικότητας. Η αδιάλλακτη στάση της μπορεί να της χαρίζει προβολή, αλλά την απομακρύνει από την πραγματική πολιτική επιρροή.
Το σημερινό σόου κατά την ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν ακόμη ένα επεισόδιο σε μια σειρά υπερβολικών αντιδράσεων.
