Κάποτε ήταν ένας νέος πολιτικός, ο οποίος μετά από πολλά βάσανα και αγώνες κατάφερε να γίνει αρχηγός κόμματος. Το κόμμα που πήρε στα χέρια του ήταν μικρό, κοντά στο 3%. Ωστόσο, το νεαρό της ηλικίας του επέτρεπε να δώσει τη μάχη του. Μετά από επτά περίπου χρόνια κομματικής και εκλογικής μάχης, το αγόρι, άνδρας πια, έγινε πρωθυπουργός.
Γράφει ο Γιώργος Μανουσακάκης
Ωστόσο, όπως συμβαίνει στις Δημοκρατίες, δεν γίνεται να κυβερνά κανείς για πάντα. Ετσι, λοιπόν, ο άνδρας πια πρωθυπουργός χάνει τις εκλογές και γίνεται αντιπολίτευση. Αφού χάνει και άλλες εκλογές στην πορεία του χρόνου, κάποιοι μέσα στο κόμμα του άρχισαν να τον «σκάβουν» και να του δημιουργούν πολλά προβλήματα. Ποιον, αυτόν το άνδρα που τους έκανε κυβέρνηση και τους ανέβασε στο μεγαλύτερο πολιτικό σκαλί του τόπου τους. Αντί λοιπόν να συστρατεύονται μαζί του, αποφάσισαν να του κάνουν πόλεμο χαρακωμάτων. Μετά τα πολλά προβλήματα ο πρώην πρωθυπουργός, λοιπόν, αποφασίζει μια ωραία πρωία να τα βροντήξει να και να φύγει.
Βέβαια, ως παιδί της πιάτσας γνωρίζει πολύ καλά ότι το πιάτο της εκδίκησης είναι πάντα κρύο. Ο στόχος του δεν είναι να γίνει «πατερούλης». Θέλει να επανέλθει, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες που θα διαμορφώσει ο ίδιος μέσα σε λίγα χρόνια.
Καταστρώνει το σχέδιό του και ψάχνει έναν «λαγό». Τον βρίσκει και τον ρίχνει από το πουθενά στην αρένα. Ο «λαγός» είναι καλός, πολύ καλός. Σαρώνει, κερδίζει και τώρα υπό την καθοδήγηση του… πρώην αρχίζει να δουλεύει. Είναι σίγουρο ότι ο «λαγός» θα κάνει στο κόμμα ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει ο πρώην πρωθυπουργός. Θα καθαρίσει, θα διώξει, θα διαγράψει και θα βάλει και πολλούς στον πάγο. Αφού τα κάνει όλα αυτά, τότε θα στρώσει το κόκκινο χαλί στον πρώην πρωθυπουργό να έρθει ως Μεσσίας να αναλάβει το νέο κόμμα που θα έχουν από κοινού διαμορφώσει.
