Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε, ακόμη μια φορά, τον δρόμο του πιο ωμού λαϊκισμού. Με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών, εμφανίζεται να μιλάει για «εκταφές παιδιών» και να επενδύει πολιτικά στον ανείπωτο πόνο οικογενειών, λες και η κοινωνία έχει πάθει αμνησία. Σαν να έχει ξεχαστεί ότι στη δική του διακυβέρνηση θρηνήσαμε το Μάτι με 104 νεκρούς, τη Μάνδρα με δεκάδες χαμένες ζωές, χωρίς ποτέ να αποδοθούν ουσιαστικές ευθύνες.
Το θράσος του είναι απύθμενο. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι το κοινό του, το κομμάτι εκείνο που τον περιμένει να «επιστρέψει» με το νέο του κόμμα, θα καταπιεί αμάσητη την κάθε λέξη του. Όμως ο υπόλοιπος κόσμος θυμάται. Θυμάται το χάος, την προχειρότητα, την αλαζονεία με την οποία διαχειρίστηκε εθνικές τραγωδίες. Θυμάται τις υποσχέσεις που κατέληξαν στάχτη.
Η προσπάθεια να εμφανιστεί ως «φωνή δικαίου» για τα Τέμπη, αντί να συγκινεί, εξοργίζει. Δεν πρόκειται για δικαίωση των θυμάτων, αλλά για χυδαία εκμετάλλευση. Και όσο κι αν πιστεύει ότι μπορεί να εξαπατήσει ξανά την κοινή γνώμη, εκτίθεται σε κάθε βήμα. Γιατί σε μια χώρα που υποφέρει διαχρονικά από πολιτική ανευθυνότητα, ο Τσίπρας θυμίζει με τη στάση του το πιο ωμό της πρόσωπο: το να εργαλειοποιείς τον πόνο για λίγες μονάδες στις δημοσκοπήσεις.
Η κοινωνία δεν ξεχνά. Και αυτό, όσο κι αν τον βολεύει να το παραγνωρίζει, θα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην «επιστροφή» του.
