Παρέμβαση για την εξωτερική πολιτική επιχειρεί να κάνει, με άρθρο του στην ιστοσελίδα του φερώνυμου Ινστιτούτου, ο Αλέξης Τσίπρας.
Ξεκινά από τον πόλεμο στην Ουκρανία σημειώνοντας ότι δεν ήταν απρόβλεπτος ούτε αναπόφευκτος και προσθέτει ότι προφανώς η κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, με την εισβολή σε μία τρίτη χώρα, βαραίνει τη Ρωσία του Προέδρου Πούτιν. Αλλά, όπως λέει (κι εδώ έρχεται ο, εμμέσως πλην σαφώς, συμψηφισμός θύτη και θύμα) αναμετρώντας την κλιμάκωση των γεγονότων που οδήγησαν στη σύρραξη, ένας ψύχραιμος παρατηρητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν η Δύση δεν επέμενε στην προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Και στο τέλος του Μανιφέστου που έγραψε, σαν παλιός κλασικός Τσίπρας, στάζει το δηλητήριο του λαϊκισμού και της τοξικότητας, αναφερόμενος στην κυβέρνηση και στην τραγωδία των Τεμπών.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του «άχαστου» Τσίπρα, «η επιλογή του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, να παραμείνει στη θέση του, παρά τη λαϊκή απονομιμοποίηση (σ.σ.: μάλλον στο μυαλό του έγιναν εκλογές αλλά το πόπολο δεν το έμαθε) που επέφεραν οι πρωτοφανείς σε όγκο διαδηλώσεις ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, δεν οδηγεί σε αδιέξοδο μόνο τον ίδιο, την παράταξή του και τη κοινωνία. Αυτό που διακυβεύεται με την παραμονή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, δεν είναι, δυστυχώς, μόνο η πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, αλλά και η εθνική ακεραιότητα».
