Στο σημερινό συνέδριο του Economist, ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να εμφανιστεί ως σωτήρας της Ελλάδας του 2030, παρουσιάζοντας το «Εθνικό Σχέδιο Ανάτασης» και μια νέα «εθνική πυξίδα». Η πραγματικότητα όμως είναι αδυσώπητη: ο ίδιος άνθρωπος που θέλει να επαναπατρίσει την πολιτική του εικόνα, άφησε πίσω του οικονομικές πληγές και κοινωνικά χασματα. Η επιστροφή του δεν είναι προσπάθεια για μέλλον, αλλά μια εκλεπτυσμένη απόπειρα ξεπλύματος των παρελθόντων λαθών του.
Στην ομιλία του αναμένεται να καταγγείλει την σημερινή κυβέρνηση για ανισότητες και θεσμικές αδυναμίες. Ξεχνά όμως ότι ως πρωθυπουργός η χώρα βρέθηκε σε κρίση και διεθνή δυσπιστία. Το όραμά του για το 2030 μοιάζει περισσότερο με ευσεβή πόθο παρά με ρεαλιστική στρατηγική. Οι προτάσεις που επικαλείται είχαν αποδειχθεί ανεπαρκείς στην προηγούμενη θητεία του.
Η αναφορά σε νέο «πατριωτισμό» και στην «ολιγαρχία» προκαλεί μόνο αμηχανία. Είναι υποκριτικό να μιλά για «πατριωτισμό» ο άνθρωπος που υπέγραψε τη συμφωνία των Πρεσπών και δήλωνε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα – δεν μπορεί να εμφανίζεται ως προστάτης της πατρίδας αυτός που έκανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι. Όσο για την ολιγαρχία, είναι ειρωνικό να την καταγγέλλει ο ίδιος που στηρίχθηκε σε αυτήν για να ανέλθει στην εξουσία, ενώ σήμερα η ίδια ολιγαρχία προσπαθεί να τον αγιοποιήσει για να μειώσει τον Μητσοτάκη.
Το «Εθνικό Σχέδιο Ανάτασης» μοιάζει περισσότερο με διαφημιστικό φυλλάδιο παρά με σχέδιο. Οι κοινωνικές τάξεις που επικαλείται δεν θα σωθούν από λόγια, αλλά από ρεαλιστικές πολιτικές που ο ίδιος αγνόησε όταν κυβέρνησε.
Η επιστροφή του Τσίπρα δεν είναι σημάδι ανανέωσης αλλά υπενθύμιση ότι η πολιτική μνήμη δεν σβήνει με ομιλίες. Η χώρα χρειάζεται σοβαρούς σχεδιασμούς, όχι επαναλήψεις παλιών λαθών με νέο περιτύλιγμα. Στο τέλος, η παρουσία του στο συνέδριο μοιάζει λιγότερο με ηγεσία και περισσότερο με παράσταση που επιχειρεί να πείσει ότι οι λογαριασμοί με την ιστορία μπορούν να σβηστούν. Δεν μπορούν.
