Κατ’ αρχάς στην πολιτική δεν υπάρχουν εύκολοι αντίπαλοι. Ως εκ τούτου, η επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο –με οσμή έντονου παρασκηνίου– δεν πρέπει να υποτιμηθεί θεωρούμενη «δώρο» προς την κυβέρνηση.
Προφανώς, ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι κομιστής του νέου και της ανανέωσης με βάση όσα είπε στην ομιλία του περασμένου Ιουνίου. Αναμφισβήτητα, διαθέτει την ικανότητα προσαρμογής στο περιβάλλον όπως έδειξε στο παρελθόν, οπότε δεν θα δυσκολευθεί από αντιμνημονιακός ριζοσπάστης της Αριστεράς να παρουσιαστεί σαν ηγέτης της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς.
Αλλά αυτό πρέπει ήδη να απασχολεί το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη καθώς και τα κόμματα-«γενόσημα» του ΣΥΡΙΖΑ και τις ηγεσίες τους.
Αυτό στο οποίο χρειάζεται να εστιάσουν την προσοχή της η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι το «δώρο», που ως τέτοιο παρουσιάζουν τα φιλικά μέσα ενημέρωσης τον πολιτικό που παρ’ ολίγον να κάνει «δώρο» τη χώρα στους εχθρούς της Ευρώπης, αλλά οι «Δαναοί» που με το κατάλληλο περιτύλιγμα τον εμφανίζουν ως λύση στο υποτιθέμενο αδιέξοδο της χώρας.
Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αμελητέα ποσότητα, τουλάχιστον σε μια μερίδα του κόσμου που βλέπει με παρωπίδες. Αν και η επιστροφή του αποτελεί εκ των πραγμάτων αναπαλαίωση, δεν παύει να έχει ενδιαφέρον.
