Τις τελευταίες ώρες παρατηρείται ένα έντονα αντιφατικό φαινόμενο στα κοινωνικά δίκτυα: μια μερίδα χρηστών που αυτοπροσδιορίζεται στον χώρο της Αριστεράς, εκφράζει οργή για την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να στηρίξει οικονομικά τους ανθρώπους που επλήγησαν από μεγάλες τραγωδίες, δηλαδή τις οικογένειες των θυμάτων στο Μάτι και στη Μάνδρα, τους εγκαυματίες, καθώς και όσους πλέον ζουν με αναπηρία άνω του 50% εξαιτίας αυτών. Πρόκειται για παροχές ανάλογες με αυτές που δόθηκαν στα θύματα των Τεμπών, με σκοπό την έμπρακτη ανακούφιση ανθρώπων που κουβαλούν μόνιμο πόνο.
Σήμερα μάλιστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με δημόσια ανάρτησή του, επιβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση θα σταθεί δίπλα σε όλους αυτούς, με σταθερή βούληση να στηρίξει και να επουλώσει όσο γίνεται τις πληγές που άφησαν πίσω τους οι καταστροφές. Μια στάση ανθρώπινη, συναισθηματικά καθαρή και πολιτικά συνεπής.
Κι όμως, η συγκεκριμένη μερίδα αριστερόστροφων χρηστών, δείχνει και σε αυτό επιλεκτική ευαισθησία. Εκεί όπου άλλοτε ζητούσαν δικαιοσύνη και φώναζαν υπέρ των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, σήμερα αντιδρούν όταν το κράτος επιχειρεί να προσφέρει ακριβώς αυτό που απαιτούσαν: σεβασμό, μέριμνα, ουσιαστική στήριξη. Η αντίδρασή τους αποκαλύπτει ότι ο ανθρώπινος πόνος συχνά γέρνει για αυτούς εργαλείο πολιτικής χρήσης, ανάλογα με το ποιος κυβερνά - και εν προκειμένου κυβερνά ο Μητσοτάκης.
Κι όμως, οι τραγωδίες στο Μάτι και στη Μάνδρα κόστισαν ζωές. Και οι ευθύνες τότε βαραίνουν τον κρατικό μηχανισμό της κυβέρνησης που βρισκόταν στην εξουσία, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Το να αντιδρά σήμερα κάποιος στην ανακούφιση των ίδιων αυτών οικογενειών, δεν αποτελεί πράξη ευαισθησίας, αποτελεί πράξη βαθιάς υποκρισίας.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Το κράτος οφείλει να στηρίζει όλους. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη το κάνει.
