Η δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίον θα ρίξουμε το φταίξιμο. Αυτήν την εκδοχή του a priori ενόχου την εξέφρασε με τη φράση αυτήν ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ και την εφαρμόζουν με επιτυχία στην Ελλάδα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, επιδιδόμενα μετά πάθους στο κυνήγι του αποδιοπομπαίου τράγου. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό που γίνεται δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια τραγωδία όπου όλοι χορεύουν γύρω από το «σφάγιο» και τραγουδούν (τράγος +ωδή=τραγωδία) στον χώρο της θυσίας.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι δεν «υπάρχουν a priori ένοχοι και αθώοι». Ωστόσο είναι προφανές ότι από τη στιγμή που έχει αποφασίσει η κοινή γνώμη ότι στα Τέμπη… διαπράχθηκε «έγκλημα» και αυτό συνομολογούν πλέον του ενός εκατομμυρίου υπογραφές, τότε ο λόγος και ο ρόλος της Δικαιοσύνης καθίσταται συμβουλευτικός. Η απόφαση έχει ληφθεί a priori από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, την Ελληνική Λύση και τα λοιπά πλέοντα (Πλεύση Ελευθερίας) και επιπλέοντα (Σπαρτιάτες, Νέα Αριστερά) κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η εμπειρία, ωστόσο, μας έχει διδάξει ότι a posteriori αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα τελικά δεν ήταν παρά σενάρια που στην πορεία αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, αλλά στην ουσία παρεμπόδιζαν τη Δικαιοσύνη να εξιχνιάσει τις πτυχές εκείνες που θα την οδηγούσαν στην αλήθεια και εν τέλει στην απόδοση ευθυνών. Η εκ των προτέρων καταδίκη έχει αποδείξει η ζωή ότι υπονομεύει την αποφασιστικότητα και τις όποιες καλές προθέσεις να αλλάξει κάτι, επί του προκειμένου να διασφαλίσει σε πρώτο χρόνο την ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου και στη συνέχεια τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Δυστυχώς στη μνήμη των 57 θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, των 104 στο Μάτι, των 24 στη Μάνδρα καθώς και όλων των θυμάτων πολύνεκρων δυστυχημάτων, πάντα υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει την αλήθεια με το ψέμα. Και πάντα θα αιωρείται η υποψία ενός συμβιβασμού όπως αυτός που είχε περιγράψει ο Αμερικανός πολιτικός Αντλάι Στίβενσον: «Αν σταματήσουνε να λένε ψέματα για εμάς, θα σταματήσουμε να λέμε την αλήθεια για αυτούς».
Κοντολογίς, αυτό που συμβαίνει ένα χρόνο μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη είναι μια άγρια εργαλειοποίηση του πόνου των συγγενών των θυμάτων, μια βάρβαρη εκμετάλλευση για πολιτικούς λόγους ενός δράματος, αλλά και ένα άθλιο σκηνικό που δεν τιμά σε καμία περίπτωση κανέναν. Γιατί πέραν του δημοψηφισματικού χαρακτήρα κατηγορητηρίου και του εισαγγελικού ρόλου που υποδύεται η αντιπολίτευση, εκείνο που όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος θα μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι ότι, εκείνοι που δεν έκαναν όταν είχαν την ευκαιρία να κάνουν, κατηγορούν τους άλλους που δεν τα έκαναν όλα. Στο ίδιο έργο θεατές.
