Κάποτε κραύγαζαν στα πεζοδρόμια για το «σκίσιμο των μνημονίων με ένα άρθρο». Επειτα, μετακόμισαν στα timelines και τα σχόλια του Facebook. Οι ίδιοι εκείνοι «επαναστάτες» των πληκτρολογίων που τότε υπερασπίζονταν τον «λαϊκό αγώνα» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σήμερα μεταμφιέζονται ξανά για να πλασάρουν το νέο πολιτικό μαγείρεμα του Αλέξη Τσίπρα. Ενα μενού φτιαγμένο από τα απομεινάρια των προηγούμενων αποτυχιών του.
Η παλιά συνταγή είναι γνωστή: λίγο αντικυβερνητικό δηλητήριο, λίγο «κοινωνική οργή», μπόλικη δόση ψεκασμένης ρητορικής και ένας σεφ που πιστεύει πως μπορεί να σερβίρει το ίδιο πιάτο με άλλη σάλτσα. Μόνο που το κοινό έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τη γεύση της σήψης.
Μεταμορφώσεις
Οι ίδιοι λογαριασμοί που κάποτε υμνούσαν τον Καμμένο και τον Πολάκη, λίγο αργότερα πέρασαν στον ύμνο του Τσίπρα «σκέτου». Όταν ο πρώην πρωθυπουργός αποσύρθηκε, οι ίδιοι άρχισαν να χειροκροτούν τον Κασσελάκη –τον «προοδευτικό σωτήρα» που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ του Instagram. Μόλις εκείνος άρχισε να χάνει clicks, ξαφνικά άρχισαν να λατρεύουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και τώρα, ξανά πίσω στη φωλιά του Τσίπρα, αυτή τη φορά με τη μορφή νέου κόμματος και «ελπίδας».
Πολιτική συνέπεια; Μηδέν. Ιδεολογική σταθερότητα; Ανύπαρκτη. Στρατηγική; Μία και μοναδική: να επιτίθενται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με όποιον τρόπο μπορούν, με όποιον «μάγειρα» τους βολεύει κάθε εποχή. Πίσω από τα προφίλ με τα ψευδώνυμα κρύβεται ένα καλοστημένο δίκτυο. Ομάδες διαχειριστών με κοινές ατζέντες, χρηματοδοτήσεις και σχέσεις με κομματικά επιτελεία που δρουν εδώ και χρόνια. Δεν είναι πια ο ρομαντισμός του «ανώνυμου πολίτη» που αγανακτεί. Είναι μια οργανωμένη επιχείρηση πολιτικού ινφλουενσερισμού, με πλάνα, γραμμές και συντονισμό.
Το μαγέρικο αυτό μαγειρεύει κάθε μέρα διαφορετικό πιάτο: fake news, ψεύτικες δημοσκοπήσεις, «διαρροές» από το Μαξίμου, δήθεν αποκαλύψεις που στήνονται με screenshots και φωτομοντάζ. Όλα στ’ όνομα μιας «αντισυστημικής αλήθειας» που μόνο εκείνοι κατέχουν. Και πάντα με το ίδιο σύνθημα: «ρίξτε τους».
Η ψηφιακή αυτή κουζίνα δεν παράγει πολιτικό λόγο, παράγει παραπληροφόρηση. Το μόνο που τη νοιάζει είναι το engagement, τα likes, η αναπαραγωγή της τοξικότητας. Το ότι η χώρα προχωρά, η οικονομία ανακάμπτει, η κυβέρνηση σταθεροποιεί τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, ενοχλεί. Γιατί αν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει χώρος για το παραμύθι τους.
Κάθε επιτυχία της κυβέρνησης μεταφράζεται σε «σκάνδαλο», κάθε διεθνής επαφή του πρωθυπουργού σε «προδοσία», κάθε έργο σε «ρουσφέτι». Ετσι συντηρείται η πολιτική τους επιβίωση – μέσα από την υποτίμηση των πάντων.
Η νέα προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο αντιμετωπίζεται από τα τρολ ως νέα ευκαιρία. Τα ίδια προφίλ που άλλοτε αποθέωναν τον Κασσελάκη, τώρα τον ειρωνεύονται. Οι ίδιοι που λοιδορούσαν τη «ζαχαρένια» στάση του Ανδρουλάκη, σήμερα του κάνουν «like» όταν επιτίθεται στην κυβέρνηση. Και όλοι μαζί φορούν τους «χρυσούς σκούφους» τους για να σερβίρουν τη νέα σούπα: «ο Τσίπρας επιστρέφει».
Όμως, πίσω από την κουρτίνα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι ίδιοι μάγειρες, οι ίδιες κατσαρόλες, οι ίδιες πρώτες ύλες: φανατισμός, μισαλλοδοξία, ψέμα. Το μόνο που αλλάζει είναι η ετικέτα στο βάζο.
Αντίδοτο στην πίκρα
Η κοινωνία έχει πλέον αντισώματα. Οι πολίτες που βλέπουν την πρόοδο, τις μεταρρυθμίσεις, τα έργα που επιτέλους γίνονται, δεν τσιμπάνε εύκολα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με σταθερότητα και ψυχραιμία έχει επιλέξει να απαντά με έργα και όχι με ύβρεις. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο απέναντι στη λάσπη: η πραγματικότητα.
Το βρομερό μαγέρικο των τρολ μπορεί να αλλάζει συνταγές, αλλά στο τέλος σερβίρει πάντα την ίδια γεύση: πίκρα. Και όσο η Ελλάδα προχωρά μπροστά, τόσο τα ίδια τρολ θα βράζουν μέσα στην ίδια τους τη σούπα.
